Niemniej jednak, państwa członkowskie nie mogą bez jednoczesnego naruszenia zasady niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową[4], ograniczyć owej podstawy odmowy wykonania jedynie do obywateli krajowych, poprzez bezwarunkowe i automatyczne wyłączenie obywateli innych państwa członkowskich, którzy przebywają lub zamieszkują – terminy te powinny zostać określone w sposób jednolity przez państwa członkowskie – na terytorium państwa członkowskiego wykonania, niezależnie od rodzaju powiązania, jakie mają oni z tym państwem.

Stwierdzenie to nie oznacza, że dane państwo członkowskie powinno koniecznie odmówić wykonania europejskiego nakazu aresztowania wydanego przeciwko osobie zamieszkałej lub przebywającej na jego terytorium. Niemniej jednak, jeżeli osoba ta jest zintegrowana ze społeczeństwem owego państwa członkowskiego w stopniu porównywalnym do obywatela tego państwa, sąd wykonania nakazu może ocenić, czy istnieje interes prawny uzasadniający wykonanie kary nałożonej w państwie członkowskim wydania nakazu (Portugalia) na terytorium państwa członkowskiego jego wykonania (Francja).

Trybunał odpowiedział ponadto, że okoliczność podniesiona przez Francję, zgodnie z którą na podstawie jej aktualnego prawa krajowego[5] może się ona zobowiązać do wykonania kary wobec osoby skazanej w innym państwie członkowskim jedynie wtedy, gdy jest ona obywatelem francuskim, nie może uzasadniać odmiennego traktowania obywatela innego państwa członkowskiego i obywatela francuskiego.

[1] Decyzja ramowa Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (Dz.U. L 190, s. 1).
[2] Artykuł 4 pkt 6 decyzji ramowej.
[3]  Wyrok Trybunału z dnia 6 października 2008 r. w sprawie C-123/08 Wolzenburg, zob. również komunikat prasowy nr 86/09
[4]  Artykuł 18 TFUE.
[5]  W tym względzie rząd francuski podniósł, że w odróżnieniu od innych państw członkowskich Francja nie jest stroną Europejskiej konwencji o międzynarodowej ważności wyroków karnych, podpisanej w Hadze w dniu 28 maja 1970 r., ani Konwencji między państwami członkowskimi Wspólnot Europejskich w sprawie wykonywania zagranicznych postanowień w sprawach karnych z dnia 13 listopada 1991 r. Z kolei, tak jak inne państwa członkowskie, Republika Francuska ratyfikowała Europejską konwencję o przekazywaniu osób skazanych podpisaną w Strasburgu w dniu 21 marca 1983 r., której art. 3 ust. 1 lit. a) stanowi, że przekazanie w celu wykonania kary może mieć miejsce jedynie do państwa obywatelstwa osoby skazanej. Trybunał odrzuca tę argumentację stwierdzając, że o ile konwencja to umożliwia Francji zastrzeżenie jedynie w stosunku do obywateli francuskich