Wszystkie te bariery rozpatrywane łącznie są dosyć przygnębiające, jednak można wskazać kilka punktów, czy też propozycji działań, dających nadzieję na ich ograniczenie.

Pierwszą z nich jest budżet zadaniowy – rzecz w teorii istniejąca, choć w praktyce daleka od ideału, a pozwalająca zarówno na poziomie centralnym, jak i lokalnym na przejście od polityki sektorowej/branżowej do polityki nastawionej na osiąganie konkretnych celów. Bez tego trudno mówić o wielowymiarowym i wielosektorowym działaniu.

Druga to wspieranie organizacji strażniczych, tzw. watchdogów, które mają zazwyczaj ograniczone możliwości zdobywania finansowania, ale przyczyniają się do transparentności i efektywności działania władz, bez konieczności nakładania nadmiernych regulacji prawnych w ramach regulacji ustawowych.

Trzecią z nich jest dobra ewaluacja programów integracyjnych i stworzenie wskaźników liczących efektywność wydatków społecznych, zwłaszcza w perspektywie wieloletniej.
Liberte!