Następstwem członkostwa państwa w UE jest rozszerzenie katalogu funkcji parlamentu państwa członkowskiego o funkcję europejską.

Wyodrębnienie funkcji europejskiej parlamentów narodowych budzi kontrowersje wśród przedstawicieli doktryny, przy czym — wraz z pojawianiem się jej kolejnych składników — przeważają głosy za jej wyodrębnieniem. W polskiej literaturze przedmiotu do prekursorów wyodrębnienia funkcji europejskiej należą m.in. Wojciech Sokolewicz, Bogusław Banaszak, Jarosław Szymanek oraz Jerzy Jaskiernia.

Bogusław Banaszak wyodrębnia funkcję europejską ze względu na charakter przebiegu procesu decyzyjnego UE, w którym został przewidziany opiniodawczy udział parlamentów państw członkowskich. Autor ten (wraz z Ryszardem Balickim) podkreśla przy tym, że przyjęty tradycyjny podział na funkcję ustawodawczą i kontrolną staje się nieadekwatny w momencie przystąpienia państwa do UE.

Wojciech Sokolewicz dopuszcza kwalifikowanie nowych zadań parlamentu związanych z członkostwem w UE zarówno do funkcji kontrolnej, jak i do funkcji mieszanej. Zdaniem W. Sokolewicza, funkcja kontrolna musi być w tym przypadku rozumiana szerzej w wyniku jej konkretyzacji przez nowe zadania. Natomiast funkcja mieszana zawiera — w jego ocenie — zadania, które pozostają poza obiema dychotomicznymi funkcjami.

Zdaniem Jarosława Szymanka, funkcja europejska jest osobną funkcją sui generis „jest odrębna od dwóch pozostałych, a jednocześnie w jakimś stopniu pokrywa się z nimi”. Według niego, funkcję europejską tworzą następujące elementy: „implementowanie norm unijnych do wewnętrznego obrotu prawnego”, „kooperowanie z rządem w sprawach unijnych” oraz zakres posiadanych i otrzymywanych informacji przez parlament. Szymanek podkreśla ponadto, że funkcja europejska posiada cechy charakterystyczne dla funkcji kontrolnej parlamentu, do których zalicza: mechanizm współpracy rządu i parlamentu, związany z ustalaniem oficjalnego stanowiska państwa podczas obrad Rady UE; działania dotyczące pozyskiwania i przetwarzania informacji w sprawach UE oraz procedurę oceny i formułowania wniosków. Wyodrębnia on też zjawisko „pomieszania”, które zachodzi w wykonywaniu tradycyjnych funkcji parlamentu w wyniku przystąpienia państwa do UE. Efektem takiego stanu rzeczy jest to, że parlament państwa członkowskiego „w obszarze unijnym nie wykonuje ani typowych zadań legislacyjnych, ani też zadań kontrolnych”.