Ustanowienie środków międzyrządowych w celu umocnienia Unii Gospodarczej i Walutowej w UE spowodowało rozszerzenie uprawnień parlamentów narodowych w sprawach UE (tym razem dotyczy to spraw gospodarczych), a tym samym wpłynęło na intensyfikację elementów funkcji europejskiej. Konkretne postanowienia w tym zakresie zostały uregulowane w przepisach pozaunijnych (traktat fiskalny) oraz w dokumentach politycznych, m.in dotyczących ustanowienia unii bankowej.

Należy odnotować, że znaczącą rolę otrzymały tu: Rada Europejska, odpowiedzialna za zarządzanie kryzysowe, co przedkłada się na zdefiniowanie ogólnych wy-tycznych, których należy przestrzegać, oraz Rada w ramach eurogrupy. Z tego względu istotną kwestią jest skuteczne kontrolowanie rządów krajowych przez parlamenty narodowe w przedmiotowym zakresie w celu wzmocnienia demokratycznego aspektu zarządzania w ramach Unii Gospodarczej i Walutowej.

Dotychczasowe zaangażowanie parlamentów narodowych w analizowanym za-kresie można określić jako realizowanie funkcji europejskiej przy wykorzystaniu tzw. miękkich instrumentów kontrolnych, czyli:

— wysłuchań odpowiednich władz krajowych (bułgarskie Zgromadzenie Narodowe, rumuńska Izba Deputowanych); dyskusji nad zaleceniami dla poszczególnych państw z przedstawicielami Komisji Europejskiej i rządu (słoweńskie Zgromadzenie Narodowe) lub w ramach debaty nad uczestnictwem ministra finansów w spotkaniu Rady do spraw gospodarczych i finansowych (chorwacki Sabor);
— kontroli parlamentarnej projektów planów budżetowych;
— debaty z rządem po przedstawieniu zaleceń dla poszczególnych państw (niderlandzka Izba Pierwsza);
— debat budżetowych nad realizacją zaleceń dla poszczególnych państw, które są konkretnym tematem poszczególnych rozdziałów projektu budżetu przedkładanego parlamentowi (niderlandzka Izba Druga);
— debat parlamentarnych nad projektami planów budżetowych i zaleceniami dla poszczególnych państw (czeski Senat) uzupełnianych regularnymi sprawozdaniami informacyjnymi rządu (niemiecki Bundestag);
— przedstawienia przez rząd lub przyjęcia zaleceń dla poszczególnych państw oraz dyskusji nad opinią Komisji na temat planu budżetu (estoński Riigikogu);
— rozpatrzenia zaleceń dla poszczególnych państw przez siedem komisji branżowych po wydaniu opinii popartej przez izbę (rumuńska Izba Deputowanych);
— kontroli w zakresie zaleceń dla poszczególnych państw w komisji i następnie przesłania listu do rządu z informacją o jej opinii (brytyjska Izba Lordów)69. Niewątpliwie kryzys w strefie euro spowodował wzmocnienie działań instytucji unijnych w celu jego przezwyciężenia, a zarazem wpłynął na dalsze rozszerzenie kompetencji parlamentów narodowych w sprawach UE, tym razem w sprawach gospodarczych.