Prawo do prywatności nie jest jednak prawem absolutnym. W myśl art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw. Ustawodawca powinien zatem, w świetle wskazanej zasady proporcjonalności, wyważyć dwa sprzeczne interesy. Z jednej strony jest zobowiązany zapewnić ochronę przed przestępczością w celu zapewnienia bezpieczeństwa obywatelom, z drugiej – ma obowiązek szanować prawo do prywatności obywateli.

Perspektywa prokuratora

Ustawodawstwo każdego współczesnego państwa dopuszcza możliwość gromadzenia informacji przez wyspecjalizowane organy mające na celu ochronę porządku prawnego. Zasadniczo, informacje zebrane w toku czynności operacyjno-rozpoznawczych wykorzystywane są na dwa sposoby. Po pierwsze, celem takich czynności jest zbieranie, przetwarzanie i gromadzenie informacji na potrzeby dokonywania dalszych ustaleń oraz prowadzenie niejawnych działań przez służby specjalne zobowiązane do realizacji zadań ustawowych. W takich przypadkach gromadzenie informacji następuje na wewnętrzny użytek danej służby. Po drugie, czynności operacyjne podejmowane są również w celu gromadzenia informacji, które mogą zostać wykorzystane w celu wszczęcia postępowania karnego lub w celu zgromadzenia dowodów na użytek postępowania karnego. W tym drugim przypadku kontrola nad pozyskiwaniem i wykorzystywaniem informacji zostaje w szerokim zakresie powierzona prokuratorowi lub sądowi.