Orzecznictwo TSUE, jeżeli weźmiemy pod uwagę również podejście TSUE do kwestii weryfikacji prawomocnych wyroków sądowych (m.in. C-119/00 Lucchini, C-2/08 Fallimento Olimpiclub) może wskazywać na to, że w wyjątkowych sytuacjach wystąpić może konieczność odmowy uwzględnienia niektórych skutków prawnych definitywnych rozstrzygnięć administracyjnych przez organy, które w świetle prawa krajowego powinny uznawać te rozstrzygnięcia dla siebie za bezwzględnie wiążące. Po trzecie wreszcie, także problem wynikający z wyroku Larsy nie jest obcy polskiemu systemowi prawa. Zgodnie z art. 153 p.p.s.a., ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania, wyrażone w orzeczeniu sądu, wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia. Polskie organy administracji byłyby więc, podobnie jak w sprawie Larsy, związane np. treścią wyroku WSA oraz przyjętą w tym wyroku wykładnią prawa unijnego. Te postanowienia proceduralne będą niewątpliwie wymagały uwzględnienia wynikającej z wyroków TSUE konieczności ograniczenia w niektórych wypadkach mocy wiążącej orzeczeń sądów krajowych.

Autor jest adiunktem w Instytucie Nauk Prawnych PAN oraz Katedrze Prawa Europejskiego na Wydziale Prawa i Administracji UW .

Radca Prawny nr 138, czerwiec 2013