Wbrew opinii A. Sulikowskiego nie ma wątpliwości, że współczesne sądy kon­stytucyjne, w tym polski Trybunał, pełnią jednak przypisaną im przez H. Kelsena rolę „negatywnego ustawodawcy”. Traktując sądy konstytucyjne jako veto player, stają się one współtwórcami decyzji legislacyjnych. Korygując zaś tekst ustawy z punktu widzenia sprawiedliwości społecznej czy też dokonując wykładni przepisu w zgodzie z konstytucją, stają się ustawodawcami pozytywnymi. S. Wronkowska, rozwijając myśl Kelsena, że „sąd konstytucyjny, choć nazywa się «sądem» i ma formę organi­zacyjną sądu, to jednak (...) powierza mu się funkcję ustawodawczą (prawodawczą)”, postawiła hipotezę pojmowania relacji ustawodawca – sąd konstytucyjny nie na zasa­dzie konkurowania, ale współpracy. Owa zmiana perspektywy pozwala z jednej strony uczynić sąd konstytucyjny istotnym ogniwem demokracji deliberatywnej, a z drugiej – „bronić tezy, że oto władzę ustawodawczą powierzono dwóm organom” (parla­mentowi i sądowi konstytucyjnemu).