Dla G. Radbrucha konflikt ten miał charakter wewnątrz zasad sprawiedliwości (pozornej, rzeczywistej, formalnej, materialnej). Polski ustawodawca, chcąc ominąć ów paradoks konfliktu sprawiedliwości, obok zasady państwa prawnego sformułował wymóg, aby prawo realizowało postulaty sprawiedliwości społecznej. Tym samym wartość „sprawiedliwość społeczna” stała się wartością zewnętrzną, względem cho­ciażby wartości bezpieczeństwa prawnego. Pozwala to dokonać oceny prawa pozy­tywnego z punktu widzenia sprawiedliwości społecznej, wprawdzie wartości „ze­wnętrznej”, ale włączonej, inkorporowanej do systemu jako wartość konstytucyjna. Tym samym prawu takiemu można odebrać przymiot prawa „sprawiedliwego”, jednak tylko w drodze sądowej (u nas trybunałowej) kontroli jego konstytucyjności, mimo że zostało wydane zgodnie z określoną procedurą i spełnia wymogi, tzw. wewnętrznej moralności prawa. Nie zachodzi więc konieczność odwoływania się do prawa natu­ralnego jako kategorii metafzycznej. Sprawiedliwość społeczna w znaczeniu wyżej przedstawionym stanowi wzorzec dla weryfikacji ustawy przez TK.