Brak spójnego systemu wartości i możliwość różnego ich interpretowania jest niekorzystna z praktycznego punktu widzenia. Tytułem przykładu można wskazać choćby na jeden z najważniejszych aktów prawa UE — Kartę Praw Podstawowych [dalej też: Karta lub KPP]. Karta ma charakter kompleksowy zarówno w aspekcie przedmiotowym, jak i podmiotowym. Dzięki KPP Unia po raz pierwszy w sposób kompleksowy podchodzi do ochrony praw jednostki. Ochrona ta obejmuje wszystkie kategorie tych praw — oprócz praw i wolności osobistych oraz politycznych także szeroko pojęte prawa socjalne, kulturalne i ekonomiczne. Katalog praw chronionych obejmuje, zgodnie z ust. 5 preambuły KPP, „prawa wynikające zwłaszcza z tradycji konstytucyjnych i zobowiązań międzynarodowych wspólnych państwom członkowskim [...] oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka”. W stosunku do wszystkich praw, także tych tradycyjnie i powszechnie włączanych do katalogu praw chronionych, można obserwować nowe podejście zmierzające do objęcia regulacją wszystkich zagadnień związanych współcześnie z ich realizacją. Pozwala ono nie tylko na uwzględnienie zagrożeń wynikających z rozwoju cywilizacyjnego, ale też na nadanie nowego kształtu niektórym prawom. Karta obejmuje więc nowe możliwości korzystania z nich, a także zawiera regulacje stymulujące zmiany w ich rozumieniu i w zakresie ich ochrony.

Kompleksowemu charakterowi Karty sprzyja sposób regulacji poszczególnych praw.

„O ile niektóre prawa czy wolności sformułowane są w sposób pozwalający na ich bezpośrednie stosowanie, o tyle wiele innych ma charakter wytycznych co do polityki organów wspólnotowych [...]. Taka metoda [...] unikając trudności związanych ze znalezieniem dla wielu praw formuły pozwalającej na ich stosowanie przez sądy, zarazem potwierdza, że wszystkie prawa i wolności są wiążące. Oznacza to, że wszyscy mogą domagać się ich realizacji, choć nie w każdym przypadku będzie można dochodzić tej realizacji w postępowaniu sądowym”.

Karta nie nawiązuje do kategorii praw jednostki, występujących dotychczas w prawie międzynarodowym i prawie wewnętrznym wielu państw. Chodzi tu zwłaszcza o podział na prawa i wolności oraz o podział tych na dwie grupy: osobiste i polityczne oraz gospodarcze, socjalne i kulturalne. Typologia ta wielokrotnie budziła kontrowersje wśród przedstawicieli doktryny prawa, ale została ona powszechnie zaaprobowana, o czym świadczą stanowiące podstawę przyjętego przez ONZ systemu ochrony praw człowieka dwa Międzynarodowe Pakty Praw Człowieka z 1966 r. oraz w regionalnym europejskim systemie ochrony występowanie obok Konwencji praw człowieka i podstawowych wolności [dalej też: EKPC] także Europejskiej Karty Społecznej.