Tzw. ustawę medialną nowelizowano od 1992 r. 18 razy

Ustawa o radiofonii i telewizji, tzw. ustawa medialna, została uchwalona podczas I kadencji Sejmu w 1992 r. Została wniesiona przez rząd, a nad jej kształtem pracowało czterech ekspertów: Karol Jakubowicz, Stanisław Jędrzejewski, Stanisław Piątek i Tadeusz Kowalski. Wprowadziła rozdział instytucjonalny radia od telewizji, którymi zarządzać miały przynajmniej dwie niezależne spółki. Jako organ kontrolujący powołano KRRiT składającą się z dziewięciu członków. – Rada miała być w założeniu organem konstytucyjnym i niezależnym, ale szybko stała się przedmiotem rozgrywek politycznych – mówi po latach współtwórca ustawy prof. Tadeusz Kowalski.

Od uchwalenia ustawy w 1992 r. próbowano nowelizować ją 33 razy. W sumie uchwalono 18 zmian: trzy w II kadencji (1993–1997, rząd SLD-PSL), cztery w III kadencji (1997–2001, rząd AWS), dwie w IV kadencji (2001–2005, rząd SLD-PSL), trzy w V kadencji (2005–2007, rząd PiS-LPR-Samoobrona), trzy w VI kadencji (2007–2011, rząd PO-PSL) i trzy w VII kadencji (2011–2015, rząd PO-PSL).

Większość nowelizacji nie zmieniała celów i misji mediów publicznych. Zadania radia telewizji były uzupełniane i dostosowywane do zmieniającej się rzeczywistości. W 1994 r. do zadań dodano upowszechnianie edukacji obywatelskiej (w artykule 1) oraz kształtowanie postaw prozdrowotnych (w artykule 21, później uchylony). Artykuł 21 dotyczący zadań mediów publicznych poszerzono w 2004 r. za rządów SLD-PSL (szczegółowo opisano pojęcie „misji mediów publicznych” i wynikające z niej zadania). W 2011 r. rząd PO dodał do listy celów zapewnianie programów dla osób niepełnosprawnych oraz upowszechnianie edukacji medialnej.

Osiem z 18 zmian dotyczyło funkcjonowania mediów i kompetencji KRRiT. W pierwszej wersji ustawy medialnej KRRiT liczyła dziewięciu członków, powoływanych przez Sejm (czterech), Senat (dwóch) i prezydenta (trzech). Członkowie Rady nie mogli łączyć tych funkcji z udziałami w spółkach mediowych oraz z pracą w administracji lub samorządzie. Aby Rada zachowała ciągłość działania i nie traciła doświadczonych członków, jednorazowo Sejm miał wymieniać tylko trzy osoby.