Sam fakt wydania przez Trybunał wyroków w powyższych sprawach nie oznacza, że zamknął on już procedurę wyroku pilotażowego w sprawach odnoszących się do kwestii nadmiernej długości postępowań sądowych i skuteczności środka krajowego (trwająca procedura wyroku pilotażowego w sprawie Suchecki i inni). W każdej z powyższych spraw pojawił się bowiem jeszcze wątek zarzucanego naruszenia prawa do wolności i bezpieczeństwa osobistego, oceniony przez Trybunał jako oczywiście bezzasadny, wniesiony po terminie, czy też rozstrzygnięty w związku ze złożeniem przez polski rząd w tymże zakresie deklaracji jednostronnej – co przesądziło niejako o powrocie tego typu tematyki na wokandę Trybunału. Dopiero w długo oczekiwanym rozstrzygnięciu sprawy pilotażowej Trybunał powinien wypowiedzieć się w przedmiocie praktycznej skuteczności krajowego środka odwoławczego, pozwalającego na kwestionowanie nadmiernej długości postępowań sądowych.

Długotrwałe tymczasowe aresztowanie

Z kolei w sprawie Mierzejewski przeciwko Polsce Trybunał uznał za zgodne ze standardem strasburskim stosowanie tymczasowego aresztowania przez prawie dwa lata i dziesięć miesięcy. Skarżący w sprawie tej został zatrzymany pod zarzutem handlu narkotykami, który to zarzut, po sześciu miesiącach stosowania tymczasowego aresztowania, rozszerzono o działanie w zorganizowanej grupie przestępczej.

Trybunał podzielił tu zapatrywania sądów krajowych co do tego, iż w sprawie skarżącego, dotyczącej działania w zorganizowanej grupie zajmującej się handlem narkotykami, władze musiały pokonać trudności związane ze zgromadzeniem obszernego materiału dowodowego oraz ustaleniem faktów i stopnia odpowiedzialności poszczególnych członków grupy. W tego typu sprawach uniemożliwienie członkom grupy kontaktu pomiędzy sobą oraz z osobami trzecimi ma kluczowe znaczenie dla kwestii matactwa procesowego, a w szczególności – bezprawnego wywierania presji na świadków. Dlatego też w tego typu przypadkach dłuższe stosowanie tymczasowego aresztowania może być uzasadnione. W niniejszej sprawie, w ocenie Trybunału, sądy krajowe zasadnie przyjęły, że ryzyko bezprawnego oddziaływania przez skarżącego na tok prowadzonego przeciwko niemu postępowania karnego uzasadniało cały okres stosowania tego środka zapobiegawczego.

Przeszedłszy do oceny sposobu prowadzenia postępowania karnego przeciwko skarżącemu Trybunał uznał, że odznaczało się ono znacznym stopniem skomplikowania, zważywszy na liczbę oskarżonych, objętość materiału dowodowego oraz stosowane w jego toku środki bezpieczeństwa. Pomimo tego, zdaniem Trybunału, terminy rozpraw wyznaczane były często i regularnie, a zatem nie sposób było doszukać się po stronie władz krajowych braku staranności w zakresie prowadzenia postępowania, zaś czas jego trwania był uzasadniony wyjątkową złożonością sprawy.