W praktyce ustrojowej stanowisko zastępcy prezydent KRN piastował aż do momentu uchwalenia ustawy konstytucyjnej o organizacji i zakresie działania najwyższych władz Rzeczypospolitej Polski z 1947 r., która w komunistycznej Polsce reaktywowała (na pewien okres) urząd głowy państwa. Wypada w tym miejscu zauważyć, iż ustrojowy model prezydentury w ramach systemu konstytucyjnego stworzonego przez Małą konstytucję z 1947 r. był wierną kopią konstrukcji określonej w Konstytucji marcowej z 1921 r. Wynikało to z zastosowanej wówczas metody  legislacyjnej, polegającej na recypowaniu w drodze klauzul odsyłających całych fragmentów międzywojennej konstytucji. W konsekwencji także konstytucyjne postanowienia dotyczące instytucji zastępstwa pokrywały się w swej treści z rozwiązaniami obowiązującymi pod rządami ustawy zasadniczej z 1921 r.[43] Nie ma zatem potrzeby, ażeby prawną regulację zastępstwa prezydenta ukazywać czytelnikowi w większym przybliżeniu. Rozwijanie tego wątku jest o tyle zbyteczne, że dla oceny instytucji ustrojowych ujętych w konstytucji z 1947 r. aktualne pozostawały ustalenia  międzywojennej nauki prawa konstytucyjnego. Był to — jak można sądzić — zasadniczy powód, dla którego w powojennej doktrynie nie uczynili kwestii zastępstwa przedmiotem pogłębionych studiów. Zagadnienie to zaledwie przewinęło się w kilku opracowaniach, nie zostało jednak poddane bardziej wnikliwej refl eksji naukowej. Nie było zresztą po temu sprzyjających okoliczności, gdyż w praktyce ustrojowej okresu 1947–1952 nigdy nie pojawiła się potrzeba objęcia przez marszałka Sejmu ustawodawczego funkcji zastępczych.