Marszałek Sejmu, działający w charakterze zastępcy, dysponował pełnią konstytucyjnych kompetencji prezydenta. Mógł on zatem czynić wszystko, co należało do właściwości głowy państwa. Z formalnoprawnego punktu widzenia niemożliwe było zatem powierzenie marszałkowi wyłącznie części funkcji6. Konstytucja przewidywała, iż status
zastępcy marszałek zachowywał także wówczas, gdy doszło do wcześniejszego rozwiązania parlamentu. Bez znaczenia był fakt, czy miało to miejsce przed czy po zaistnieniu przeszkody wyłączającej możliwość zajmowania prezydenckiego fotela. Zgodnie z art. 28 Konstytucji marcowej marszałek, podobnie zresztą jak wicemarszałkowie, piastował swój mandat do chwili ukonstytuowania się nowego parlamentu.