Pomimo pacyfikacji opozycji i fałszerstw wyborczych sanacja zdobyła 56 % mandatów w Izbie Poselskiej, zatem nie mogła przeprowadzić zmiany konstytucji. Mimo to 6 lutego 1931 r, BBWR przedłożył projekt zmiany konstytucji, który praktycznie nie odbiegał od propozycji z poprzedniej kadencji. W uzasadnieniu wskazywano, że: „zachodzi potrzeba wzmocnienia władzy Prezydenta Rzeczypospolitej, aby zapewnić Państwu trwałą i silną władzę wykonawczą, zdatną do twórczej pracy oraz wolną od zmiennych ugrupowań partyjnych”. Debata sejmowa nad propozycjami BBWR odbyła się 3 marca. Założenia piłsudczykowskiego projektu przedstawił zastępca Sławka Janusz Jędrzejewicz. Referent wezwał opozycję do zgłaszania swoich postulatów. Ta zachowała rezerwę, gdyż rozumiała, że były to czcze deklaracje. Ograniczyła się do stwierdzenia, że nowy Sejm nie jest właściwy do zmiany konstytucji. To spowodowało reakcję posła BBWR Tadeusza Hołówki, który oświadczył, że opozycja sama skazuje się na polityczny niebyt, gdyż: my wytworzymy taki nastrój w kraju, że w ten dzień, w którym będzie uchwalana konstytucja, miliony ludzi w Polsce będzie siedzieć przy radio i słuchać naszych rozpraw, tysięczne tłumy na ulicach będą w świątecznym nastroju czekały na rezultaty”.

W dziesiątą rocznicę uchwalenia konstytucji marcowej, 17 marca 1931 r., rozpoczęła pracę Komisja Konstytucyjna. Jej przewodniczącym został Wacław Makowski, wybitny prawnik i piłsudczyk. Media prorządowe nadały inauguracji pracy nad reformą ustrojową duży rozgłos. We wstępniaku Gazety Polskiej z 17 marca 1931 r. pisano: „Niechże podstawa nowej Konstytucji będzie inna. Niech będzie nią wiara, odwaga i czyn. Wiara w przyszłość narodu, odwagi twórczej myśli i czyn wcielający w życie zamierzenia”.