I przez ćwierć wieku PKW, złożona właśnie z 9 sędziów, dobrze spełniała swoje zadania. Choć bez umocowania w konstytucji, co dawałoby jej większy zakres niezależności, ale i odpowiedzialność lepiej zdefiniowaną.

Pisał o tym kilkakrotnie prof. Ferdynand Rymarz, były przewodniczący PKW, sędzia Trybunału Konstytucyjnego w stanie spoczynku. Przytoczę tu obszerne fragmenty jego artykułu „Konstytucjonalizacja Państwowej Komisji Wyborczej (Wnioski de lege ferenda)”:

"Trwałość i stabilność obowiązywania przepisów konstytucyjnych w demokratycznym państwie prawnym jest cenną i pożądaną wartością. Kilkuletnie doświadczenie w ich funkcjonowaniu, praktyczna obserwacja skutków i następstw w działalności ważnych, demokratycznych instytucji państwa, zwłaszcza wówczas, gdy instytucje te - jak można zakładać - po nadaniu im rangi organu konstytucyjnego, mogłyby sprawniej i lepiej funkcjonować oraz wykonywać nałożone zadania, może skłonić do takiego postulatu de legę ferenda. Tę propozycję, poza normatywnymi względami, (o czym niżej), uzasadnia także ogólna teza, że takie uzupełnienie przepisów konstytucyjnych, nie zawęża, lecz rozszerza pole demokracji. Jest to element o tyle istotny, że polska demokracja jest zjawiskiem dość wątłym, jeszcze niezbyt ukształtowanym, a przez to narażonym na różne polityczne zagrożenia. Umocowanie konstytucyjne sędziowskiego składu i instytucji Państwowej Komisji Wyborczej będzie znakomicie uzupełniało dotychczasową konstytucyjną regulację obywatelskiego prawa udziału w referendum, prawa wybierania Prezydenta Rzeczypospolitej, posłów, senatorów i przedstawicieli do organów samorządu terytorialnego, prawa wybieralności oraz konstytucyjne zasady systemu wyborczego.

W wyniku badań przeprowadzonych przez Międzynarodową Fundację Systemów Wyborczych w Waszyngtonie (IFES) na zlecenie Organizacji Narodów Zjednoczonych, opracowany został w 2000 r. dokument, w którym znajduje się stwierdzenie:

„Jeśli chodzi o legalny status organów wyborczych, ogólnie przyjętym wzorem jest, że są one ujęte w Konstytucji danego państwa, co stanowi mechanizm ograniczający możliwość łatwego dokonania zmian w drodze ustawy lub dekretu władzy. Znajduje to potwierdzenie w większości demokratycznych państw...(...)

Na posiedzeniu Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego w dniu 8 grudnia 1994 r. został przedstawiony przez grupę posłów projekt podrozdziału Konstytucji, usytuowanego bezpośrednio po podrozdziale „Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji", zatytułowany „Państwowa Komisja Wyborcza":