Jednym z istotnych czynników pogłębiających sytuację kryzysową w Polsce jest deficyt budżetu państwa. Rolnicy są jedyną grupą społeczną zwolnioną z płacenia danin publicznych na rzecz państwa. Rolnicy są też tą grupą, która w istotnym stopniu korzysta z pomocy finansowej państwa, w zakresie świadczeń społecznych i ochrony zdrowia.

Świadczenia emerytalno-rentowe rolników indywidualnych w 7% są finansowane z ich własnych składek, a 93% stanowią dopłaty z budżetu państwa. Emerytury i renty świadczeniodbiorców z poza rolnictwa w 76% są finansowane ze składek, a 24% - z budżetu państwa. Dotacja publiczna na jednego rolnika pobierającego świadczenia emerytalno-rentowe jest 2-krotnie wyższa, niż na jednego emeryta i rencistę poza rolnictwem. Natomiast średni w badanym okresie wymiar składki płaconej przez zatrudnionego poza rolnictwem jest 20-krotnie wyższy od składki rolnika indywidualnego. Nie ma żadnego ani społecznego, ani tym bardziej ekonomicznego uzasadnienia dla tak znacznych dysproporcji w finansowaniu ubezpieczeń społecznym pomiędzy świadczeniobiorcami z rolnictwa i z poza rolnictwa.

Jednym z istotnych wskaźników sytuacji dochodowej rolników indywidualnych jest tak zwany wskaźnik „nożyc cen” relacji cen produktów rolnych sprzedawanych do cen towarów i usług zakupywanych przez gospodarstwa rolne. Po raz pierwszy od 1989 roku wskaźnik nożyc cen w latach 2004-2011 oscylował wokół wartości 100%. Potwierdza to moje przekonanie z przed 5 lat, że po przystąpieniu Polski do Wspólnot Europejskich ceny produktów rolnych będą rosły. Z rachunków budżetów gospodarstw domowych wiemy, że dochody gospodarstw rolników indywidualnych są o 19% wyższe od dochodów pracowniczych.

Ponadto należy podkreślić, że żadna działalność pozarolnicza w Polsce nie jest w takim stopniu wspomagana z funduszy europejskich jak gospodarstwa rolne ze środków Wspólnej Polityki Rolnej.

Przede wszystkim należy porzucić mit biednej wsi i bogatego miasta. Mit ten tworzą liczni dziennikarze tzw. „wrażliwi społecznie”. Również liczni naukowcy formułują swoje opinie o KRUS i mieszają dwie odrębne grupy społeczne: rodziny gospodarstw rolników indywidualnych z rodzinami pracowników byłych państwowych gospodarstw rolnych i innych bezrolnych mieszkańców wsi. Niedobrze jest, gdy się powiada o małych i biednych gospodarstwach rolnych, i tworzy się takie opinie – bez umiejętności czytania Rocznika Statystycznego, a na podstawie tak zwanych „faktów prasowych”. Dlatego tyle statystyki w powyższym tekście. Przede wszystkim małe gospodarstwo rolne (do 5 ha) wcale nie oznacza że jest biedne, czego potwierdzenie znajdujemy w badaniach prowadzonych przez Instytut Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej w ramach europejskiego systemu danych rachunkowych gospodarstw rolnych (FADN). Tak jak wieś nie jest tak biedna – jak się o niej pisze i pokazuje w telewizji, tak miasta – nie są tak bogate, jak można by wnosić z dyskursu na temat KRUS.