Trybunał orzekł w związku z tym, iż wykładni prawa konkurencji Unii należy dokonywać w taki sposób, że przedsiębiorstwo, które dopuściło się jego naruszenia, nie może uniknąć nałożenia grzywny, jeśli naruszenie to wynika z błędu co do zgodności z prawem danego zachowania popełnionego przez to przedsiębiorstwo ze względu na treść opinii prawnej sporządzonej przez adwokata lub też decyzji wydanej przez krajowy organ ochrony konkurencji.

Następnie Trybunał przypomniał, że prawo Unii nie przyznaje w wyraźny sposób krajowym organom ochrony konkurencji uprawnienia do stwierdzenia naruszenia unijnych reguł konkurencji bez jednoczesnego nałożenia grzywny; tym niemniej jednak nie wyklucza ono tej możliwości.

Trybunał wyjaśnił, że takie nienałożenie grzywny ze względu na udział przedsiębiorstwa w krajowym programie współpracy może nastąpić jedynie wówczas, gdy ten program został wdrożony w taki sposób, który nie narusza wymogu skutecznego i jednolitego stosowania prawa konkurencji Unii.

W odniesieniu zaś do przysługującego Komisji uprawnienia do obniżania wysokości grzywien ze względu na udział w jej własnym programie współpracy Trybunał przypomniał, że takie obniżenie kwoty grzywny w przypadku przedsiębiorstw uczestniczących w naruszeniach prawa konkurencji Unii jest uzasadnione jedynie wówczas, gdy taka współpraca ułatwia zadanie Komisji. Zachowanie tego przedsiębiorstwa powinno również świadczyć o prawdziwej woli współpracy z jego strony.

Wreszcie, aby nie naruszyć wymogu skutecznego i jednolitego stosowania prawa Unii, zwolnienie z grzywny lub jej nienakładanie może być stosowane jedynie w ściśle wyjątkowych sytuacjach, w których współpraca ze strony przedsiębiorstwa miała decydujące znaczenie dla wykrycia kartelu i skutecznego karania za udział w nim.

Trybunał orzekł zatem, że krajowe organy ochrony konkurencji mogą wyjątkowo ograniczyć się do stwierdzenia naruszenia nie nakładając jednocześnie grzywny w przypadku, gdy dane przedsiębiorstwo wzięło udział w krajowym programie współpracy.