VII. PODSUMOWANIE

Prezydent negatywnie odniósł się do uchwały Sądu Konstytucyjnego z dnia 28 października 2015 r. Uznał, że Sąd zbyt łatwo zrezygnował z obowiązku wydania uchwały wykładniczej i do tej pory nie podjął żadnych działań. Być może, w momencie publikacji tekstu prezydent — zgodnie z orzeczeniem Sądu Konstytucyjnego — mianuje dwóch sędziów. Niezależnie od sposobu postępowania głowy państwa, słowacki kryzys nominacyjny (ale także doświadczenia czeskie, węgierskie i polskie) pokazuje, że niezależność sądownictwa konstytucyjnego jest wciąż wartością, która jest podważana i może być zagrożona.

Konstytucja nie określa jednoznacznie w art. 134 ust. 2, czy prezydent jest związany dokonanym przez Radę Narodową wyborem kandydatów na sędziów. Wydaje się, że prezydent powinien dokonać wyboru spośród kandydatów mu przedstawionych i nie może odmówić mianowania żadnego z nich, ma natomiast swobodę wyboru między dwoma kandydatami na sędziego45. Po pierwsze, gdyby ustawodawca konstytucyjny wiązał z kompetencją prezydenta uprawnienie do odmowy mianowania, to art. 134 ust. 2 konstytucji nie stanowiłby, że Rada Narodowa musi przedstawić dwóch kandydatów, spośród których prezydent wybiera jednego. Jeśli by przyjąć, że prezydent ma możliwość podjęcia decyzji politycznej o powołaniu bądź niepowołaniu zaproponowanego kandydata, to wówczas wystarczyłoby przedstawienie przez Radę Narodową jednego kandydata i procedura musiałaby trwać dopóty, dopóki prezydent nie zaakceptowałby kandydata, który uzyskał akceptację większości parlamentarnej.

Po drugie, decyzja prezydenta o mianowaniu na urząd sędziego Sądu Konstytucyjnego pozostaje wprawdzie w sferze jego dyskrecjonalnej władzy, ale nie jest to władza nieograniczona. Przy podejmowaniu owej decyzji prezydent również jest związany art. 134 ust. 3 konstytucji. Uprawnienie nominacyjne prezydenta powiązane jest zatem z oceną, czy kandydat wybrany przez parlament spełnia wymogi konstytucyjne i daje rękojmię prawidłowego wykonywania obowiązków sędziego Sądu Konstytucyjnego.

Nie ma wątpliwości, że Prezydent Republiki Słowackiej nie może mianować nikogo spoza kandydatów zaaprobowanych przez Radę Narodową. Jest więc związany wyborem dokonanym przez Radę Narodową, ale już dalsze warunki i procedury, które ograniczałyby kompetencję nominacyjną prezydenta, nie są określone przepisami prawa46. Wykładnia konstytucji dokonana w świetle zasady parlamentaryzmu prowadzi do wniosku, że prezydent jest obowiązany mianować sędziów spośród przedstawionych kandydatów, jeśli spełniają warunki konstytucyjne niezbędne do piastowania urzędu na stanowisku sędziego Sądu Konstytucyjnego. W ten sposób ma być zagwarantowana niezawisłość i bezstronność sędziów konstytucyjnych przy realizacji funkcji Sądu Konstytucyjnego.