Konstytucja określa pięć warunków, jakie łącznie musi spełniać kandydat na sędziego Sądu Konstytucyjnego (art. 134 ust. 3). Sędzią może zostać mianowany wyłącznie obywatel Republiki Słowackiej, który ma prawo wybieralności do Rady Narodowej, osiągnął wiek 40 lat, ma wyższe wykształcenie prawnicze i jest co najmniej od 15 lat czynny w zawodzie prawniczym. Konstytucja zastrzega również, że ta sama osoba nie może być ponownie mianowana sędzią Sądu Konstytucyjnego. Warunki te można uzupełnić o — w pełni uzasadniony z punktu widzenia gwarancji niezawisłości sędziowskiej — zakaz członkostwa w partii politycznej czy ruchu politycznym. W przeciwnym razie należałoby wymagać od kandydata zrzeczenia się takiego członkostwa przed objęciem funkcji sędziego Sądu Konstytucyjnego, czyli przed złożeniem ślubowania.

Pierwsze dwa warunki mają charakter powszechny, ich spełnienie jest wymagane przy ubieganiu się o wiele funkcji konstytucyjnych. Ostatnie dwa wymogi związane ze „specjalizacją” kandydata, opierającą się na zdobytym wykształceniu i dotychczasowej praktyce prawniczej, mają dawać rękojmię profesjonalnego wykonywania obowiązków sędziego konstytucyjnego. Spełnianie tych warunków w konkretnych indywidualnych przypadkach osób zgłaszanych jako kandydaci na sędziów konstytucyjnych podlega ocenie przez organy uczestniczące w procedurze nominacji. Z uwagi na charakter kompetencji sędziego Sądu Konstytucyjnego kandydat powinien spełniać wymóg wysokiego profesjonalizmu. Sędzia konstytucyjny musi mieć szeroką i dogłębną wiedzę na temat konstytucji, a obecnie również prawa Unii Europejskiej oraz Rady Europy. Nie wystarczy tylko znajomość tekstu przepisów, niezbędna jest wiedza na temat interpretacji i stosowania norm prawnych, także orzecznictwa właściwych instytucji UE oraz Rady Europy.
Warunki związane z wykształceniem i doświadczeniem zawodowym kandydata na sędziego budzą wiele kontrowersji. Zostały one uściślone dzięki orzecznictwu Sądu Najwyższego oraz Sądu Konstytucyjnego. Sąd Najwyższy w wyroku o sygn. 4 Cdo 113/97 oraz w uchwale o sygn. 2 Cdo 163/2003 uznał, że o uzyskaniu wykształcenia prawniczego decyduje ukończenie wyższych studiów prawniczych na wydziale prawa. Z kolei Sąd Konstytucyjny m.in. w uchwale o sygn. I. US 83/06 z dnia 15 marca 2006 r. wypowiedział się na temat obu warunków. Z uchwały tej wynika, że pierwszy warunek spełnia wyłącznie absolwent studiów magisterskich na wydziale prawa uczelni wyższej, a minimalną 15-roczną aktywność w zawodzie prawniczym należy łączyć z działalnością, której wykonywanie jest uzależnione od uzyskania wyższego wykształcenia prawniczego.