20. Zwyczajowy charakter obowiązku nieuznawania sytuacji nielegalnych znalazł potwierdzenie i uściślenie w Artykułach o odpowiedzialności międzynarodowej państw za akty międzynarodowo bezprawne z 2001 r. Artykuł 41 ust. 2 tego aktu potwierdza zakaz uznawania za zgodną z prawem sytuacji stworzonej przez poważne naruszenie przez konkretne państwo zobowiązania wynikającego z normy międzynarodowej o charakterze bezwzględnie wiążącym, jak i zakaz udzielania pomocy lub wsparcia dla utrzymania takiej sytuacji.

21. Wobec jednoznacznego naruszenia przez Federację Rosyjską zobowiązań wynikających z bezwzględnie wiążących norm prawa międzynarodowego, państwa mają obowiązek nieuznawania aneksji Krymu. Uznawanie Krymu za część Federacji Rosyjskiej samo w sobie jest naruszeniem prawa międzynarodowego, ponieważ stanowi formę wsparcia dla państwa naruszającego normy bezwzględnie obowiązujące i próbę zalegalizowania bezprawnej sytuacji faktycznej. Uznawanie sytuacji nielegalnych, do których należy aneksja Krymu rodzi więc samo w sobie odpowiedzialność międzynarodową państwa uznającego. Obowiązek nieuznawania aneksji Krymu potwierdza punkt 2 rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ z 27 marca 2014 r. o integralności terytorialnej Ukrainy, wzywający państwa do powstrzymania się od działań, które godziłyby w jedność narodową i integralność terytorialną Ukrainy, włączając w to korektę jej granic.

22. W zakresie obowiązków pozytywnych, Artykuł 41 ust. 1 Artykułów o odpowiedzialności międzynarodowej państw z 2001 r. ustala obowiązek współpracy w celu doprowadzenia legalnymi sposobami do zakończenia wszelkiego poważnego naruszenia przez państwo zobowiązania wynikającego z normy powszechnego prawa międzynarodowego o charakterze bezwzględnie wiążącym. Pośród działań pozostających do dyspozycji członków społeczności międzynarodowej, które mogą prowadzić do zakończenia legalnymi sposobami poważnych naruszeń prawa międzynarodowego, jakim jest aneksja Krymu, można wskazać na zbiorowe napiętnowanie naruszeń na forum organizacji międzynarodowych (na przykład rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ z 27 marca 2014 r., Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy z 10 kwietnia 2014 r., Parlamentu Europejskiego z 13 kwietnia 2014 r.) oraz na wsparcie działań prawnych Ukrainy w organizacjach międzynarodowych i przed instytucjami rozstrzygania sporów międzynarodowych, prowadzących do położenia kresu bezprawiu przez odzyskanie efektywnego zwierzchnictwa terytorialnego nad Krymem.

Tego rodzaju obowiązki negatywne i pozytywne wynikać mogą również z dwustronnych umów międzynarodowych, czego przykładem jest Traktat między Rzecząpospolitą Polską a Ukrainą o dobrym sąsiedztwie, przyjaznych stosunkach i współpracy z 18 maja 1992 r. Jego art. 4 ust. 3 stanowi: „W razie gdyby państwo trzecie lub państwa trzecie dokonały napaści zbrojnej na jedną ze Stron, druga Strona nie będzie udzielała jakiejkolwiek pomocy militarnej i poparcia politycznego takiemu państwu lub takim państwom przez cały czas trwania konfliktu zbrojnego oraz będzie działać na rzecz uregulowania tego konfliktu zgodnie z zasadami i procedurą Karty Narodów Zjednoczonych i dokumentami Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie”.