W zgodzie z Podstawowymi Zasadami Organów Sądowniczych, przyjętymi na VII Kongresie ONZ o Zapobieganiu Przestępczości i Postępowaniu z Przestępcami, obradującym w Mediolanie, od 26 sierpnia 1985 roku do 6 września 1985 roku i zatwierdzonymi w Rezolucji 40/146 Zgromadzenia Ogólnego ONZ z 13 grudnia 1985 roku, niezawisłość organów sądowych gwarantowana jest przez państwo i utrwalona jest  w konstytucji albo w prawach krajowych, przy czym wszystkie instytucje rządowe i inne zobowiązane są do poszanowania i przestrzegania niezawisłości organów sądowych (punkt 1); każde państwo – członek ONZ zobowiązane jest do zapewnienia odpowiednich środków pozwalających organom sadowym w należyty sposób wypełniać swoje funkcje (punkt 7). Zgodnie z Rekomendacją nr R (94) w kwestiach niezawisłości sędziów (przyjęta 13 października 1994 roku przez Komitet Ministrów państw-członków Rady Europy) organa władzy wykonawczej lub prawodawczej powinny zapewniać niezawisłość sędziów i nie stosować środków, które mogą zagrozić niezawisłości sędziów (punkt „b” część 2 Zasady I); mianowani sędziowie nie mogą być zdjęci ze stanowiska bez ważkich podstaw, [aż] do osiągnięcia wieku, w którym obowiązkowo przechodzi się na emeryturę; takie podstawy – a powinny one być dokładnie [opisane] w prawie – mogą być stosowane w krajach, w których sędziów wybiera się na określony czas, albo mogą być uwarunkowane niezdolnością sędziego do wypełniania swoich funkcji, popełnieniem przestępstw karnych, albo poważnymi pogwałceniami norm dyscyplinarnych (część 2 Zasady VI).

Zgodnie z punktem 5.1 Europejskiej Karty Statusu Sędziego (DAJ/DOC (98) 23), przyjętej w Strasburgu 8 lipca 1998 – 10 lipca 1998 roku, pogwałcenie przez sędziego jednego z obowiązków, precyzyjnie wymienionych w statucie, może poskutkować zastosowaniem sankcji tylko na mocy decyzji przyjętej na podstawie wniosku, rekomendacji albo za zgodą instancji sądowej albo organu, w skład którego wchodzi co najmniej połowa wybranych sędziów; decyzja zostaje przyjęta z zachowaniem procedury, w ramach której prowadzone są rozprawy z uczestnictwem stron, a sędzia, którego sprawa jest rozpatrywana, ma prawo do reprezentacji [prawnej]; rodzaje sankcji przewidziane są przez statut, a ich stosowanie regulowane jest zasadą współmierności; wyżej wspomniana decyzja organu władzy wykonawczej, sądu albo organu nakładającego sankcję, może być zaskarżona do wyższej instancji sądowej.

Sąd Konstytucyjny Federacji Rosyjskiej wyraża nadzieję, że w stosunku do jego ukraińskich kolegów [nie będą stosowane inne działania, niż z istoty swej wspierające odpowiedni dla demokratycznego społeczeństwa status sądu i sędziego - tłum.].

28 lutego 2014 roku

Prezes Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej
V. D. [Walerij Dimitrewicz] Zorkin
Tłum.: rj