Świat



Ukraina: analogie i ich brak, czyli czarno to widzę

Chiny| Deng Xiaoping| Jan Józef Lipski| Lech Wałęsa| Putin| Rosja| Solidarność| Tienanmen| Ukraina| Wiktor Janukowycz| WZZ

włącz czytnik
Ukraina: analogie i ich brak, czyli czarno to widzę
21 stycznia, Euromajdan w Kijowie. Foto: Mstyslav Chernov, Wikimedia Commons

Wydarzenie na Ukrainie budzą w Polsce silne emocje oraz najazd na różne telewizje stada komentatorów, nie zawsze kompetentnych. Pozwólcie Państwo, że przedstawię swój pogląd wyniesiony z doświadczeń ponad 20 lat (moich) zmagań z komuną oraz z bezpośredniej obserwacji paru burzliwych ludowych zrywów w różnych krajach.

Zacznijmy od pewnej niepokojącej analogii do przebiegu wydarzenia, które miałem okazję oglądać w 1989 roku w Pekinie, czyli tzw. „wydarzeń na Tiananmen", a naprawdę w całym mieście. Oczywiście jest wiele różnic, ale analogia to nie identyczność, lecz podobieństwo pewnych elementów.

Strajki studenckie, później ludowe, na placu Bramy Niebiańskiego Spokoju, czyli Tiananmen, rozpoczęły się  w połowie kwietnia 1989 roku, a zakończyły w początku czerwca tego samego roku. I tu analogia pierwsza: bunt polegał na okupacji przez słabo zorganizowany tłum największego placu w centrum miasta i znacznie skromniejszych demonstracjach w wielu innych miastach. Podobnie jak obecnie w Kijowie polegał on głównie na wiecowaniu i miał bardzo słabe, niewiele mogące kierownictwo (troje studentów: Wuer Kaixi, Wang Dan i Chai Ling).

Dlaczego ten strajk trwał tak długo? Bo prezydent ChRL, Deng Xiaoping, musiał przeczekać bardzo ważną dla niego wizytę Gorbaczowa i nie mógł uderzyć wcześniej. Wizyta Gorbaczowa była naprawdę ważna, bo było to zakończenie wieloletniej wrogości ChRL i ZSRR, odziedziczonej po ostatnich latach rządów Mao Zedonga. Gdy Gorbaczow wyjechał, czas był potrzebny już tylko do tego, by ściągnąć 38 i 27 armię do Pekinu. Ta ostanie zajęta była masakrowaniem tybetańskiej stolicy Lhasy i musiała tego dzieła najpierw dokończyć. Chińskie armie to odpowiednik naszych brygad, te dwie armie to nawet nie jeden nasz korpus, tylko mniej. 38 armia otoczyła miasto, a 27 armia zaatakowała w nocy z 3 na 4 czerwca, zabijając w ciągu kilku godzin ok. 7 tysięcy ludzi i raniąc ok. 30 tysięcy. Dogasające, chaotyczne walki trwały jeszcze 5 dni, ale już niczego nie mogły zmienić.

A wcześniej trwało chaotyczne działanie ni tak, ni siak. Wang Dan spotykał się nawet z Dengiem i nawet coś tam rozmawiali, a wojskowi opracowywali strategię operacji, która, co trzeba przyznać, była starannie przemyślana we wszystkich szczegółach, łącznie z późniejszą strategią zakłamywania jej przebiegu, na co większość zachodnich mediów znakomicie się nabrała.

Poprzednia 123 Następna

Świat

Zawartość i treści prezentowane w serwisie Obserwator Konstytucyjny nie przedstawiają oficjalnego stanowiska Trybunału Konstytucyjnego.

 
 
 

Załączniki

Brak załączników do artykułu.

 
 
 

Komentarze


Obserwator 1 | 03-02-14 10:00
Mówienie o analogiach między PRL-owskimi działaniami opozycyjnymi wobec systemu autorytarnego i ówczesnego państwa a tym co się dzieje dziś w Ukrainie, choć może brzmi efektownie, nie bardzo ma sens. Albo w ogóle nie ma sensu... Ukraina w roku 2013/14, a szerzej świat i Europa współczesna a sytuacja polska sprzed 1989 to rzeczywistości prawie nie porównywalne. Zupełnie jest inny kontekst kulturowy o politycznym nie wspominajac... Polacy w XX wieku nigdy nie byli poddani tak zmasowanym działaniom sowietyzacyjnym i rusyfikacyjnym jak Ukraińcy, nie doświadczyli takiej opresji. Nigdy z taką determinacją nie musieli upominać się o swoją tożsamość. To różnica ponad czasowa. Zupełnie jest inna natura i charakter rewolucji ukraińskiej niż to wszystko co było udziałem polskiego społeczeństwa po II wojnie światowej. W zasadzie można by skończyć tę uwagę, przypominając jedynie, że czasy współczesne z otwartą globalną komunikacją medialną (dziś siedząc w domu w Warszawie, Nowym Yorku czy Kijowie ma się wszechstronny dostęp do informacji bezpośredniej, jeszcze większe możliwości daje internet itd) to rzeczywistość o której nam się w latach choćby 80-tych, nawet nie śniło...
Analogię widze w zupełnie płaszczyźnie... Czytając niektóre z polskich relacji nt "nacjonalistów i banderowców na Majdanie", którzy jakoby stanowią zagrożenie dla świata (i podobno Polski) jako żywo przypomina mi sie propaganda sowieckia z tamtych czasów, np podczas "karnawału solidarności". Pojawiał się wówczas w środowiskach dzaiłaczy Solidarności dziennikarz sowiecki niejaki Jurij Andronow, zaprzyjaźniał się ludźmi , słuchał uważnie, wydawało siuę że wiele z naszych ówczesnych celów rozumie.., a bardzo nam zależało żeby dodatkowo nie robić sobie wrogów w ZSRR Ale jakie było zaskoczenie gdy po kilku dniach "prawdy" Andronowa wracały jak rykoszetem odbite, jako relacje prasowe z Rosji, bardzo podobne do niekórych relacji, co gorzej wyrobionych polskich dziennikarzy z Majdamu... Andronow opisywał nas jako nacjonalistów polskich,+ faszystów, korzystających z pomocy odwetowców zachodnioniemieckich o mackach CIA nie wspominając. Natychmiast odzywały się różne sowieckie autorytety mówiące o polskich zagrożeniu... Podobnie dziś mamy z naszymi "autorytetami " (ks. Isakowicz-Zalewski, Waldemar łysiak i paru innych), które ostrzegają przed UPA, która z Majdanu w Kijowie natychmiast ruszy odbierać nam Przemyśl i coś tam jeszcze. Ostrzegają, że Oleg Tiahnybok, niczem w 1943 roku na Wołyniu Stepan Bandera (który siedział w w tym czasie w izolacji w KL Sachsenhausen) urządzi nam drugi Wołyń... Analogie absurdów są ponadczasowe... Autorzy tych bredni, jak słąwetny dziennikarz radziecki, niczego nie rozumieją, są ignorantami często nie mający pojęcia o dzisiejszej Ukrainie...