Po dokładniejszej analizie rozdziału II konstytucji można stwierdzić, że postanowienia art. 19 i art. 20 były właściwie zasadami podstawowych praw i wolności. Artykuł 20 nawiązywał do dotychczasowej regulacji i określał zasadę równości wobec prawa, zasadę równouprawnienia, jak również zasadę powszechności. Przełomowy i odpowiadający ówczesnej sytuacji politycznej był art. 19 konstytucji. Zawarta w nim regulacja wskazywała naturalne prawa jednostki i jednocześnie była wyrazem priorytetowej pozycji jednostki w społeczeństwie. Po wnikliwej analizie niniejszego przepisu prawnego nie do końca można się z autorem zgodzić: „W społeczeństwie ludzi pracujących, w którym niedozwolone jest wykorzy­stywanie człowieka przez człowieka, rozwój i interes każdego jego obywatela jest w zgodzie z rozwojem i interesami całego społeczeństwa” (art. 19 ust 1). A zatem jednostka ma tyle praw, ile z nich jest zgodnych z interesami społeczeństwa.

Zmiany konstytucji w 1968 roku

Konstytucja z 1960 roku została znacząco zmieniona i uzupełniona ustawą konstytucyjną o federacji czechosłowackiej. W związku z powstaniem państwa federalnego, w 1968 roku przyjęto ustawę konstytucyjną o położeniu mniejszości narodowych w Czechosłowacji. Ustawa ta uchyliła art. 25 konstytucji z 1960 roku, który dotyczył praw narodowościowych (mniejszościowych) i wprowadzała pojmowanie praw mniejszościowych jako praw zbiorowych.

Te rozwiązania przetrwały do roku 1989. Wtedy to w całym bloku postkomunistycznym Europy Środkowo-Wschodniej rozpoczęły się wielkie przemiany polityczno-ustrojowe, także w zakresie regulacji prawnych dotyczących praw i wolności. Jeszcze u schyłku istnienia wspólnego państwa Czechow i Słowaków przyjęto Kartę podstawowych praw i wolności – akt stanowiący rzeczywiste świadectwo nowego etapu w dziedzinie ochrony praw i wolności człowieka i obywatela w tej części Europy. Wywarł on istotny wpływ na regulacje prawne w przyszłych niepodległych państwach Słowacji i Czechach.