Opowiadam się za stanowiskiem, że wyliczenie podmiotów, które mogą inicjować postępowania przed TK, ma charakter wyczerpujący na poziomie Konstytucji, a więc katalogu tego nie można uzupełnić ustawą. Wydaje się jednak, że zgodność z Konstytucją proponowanej regulacji można „obronić”, uznając wystąpienie sądu na podstawie art. 14 ust. 1 lub art. 21 ust. 1 ustawy o partiach politycznych za formę pytania prawnego, o którym mowa w art. 193 Konstytucji. Ta, niewątpliwie ekstensywna wykładnia art. 193 Konstytucji (wszak można mieć wątpliwość, czy statut partii jest „aktem normatywnym” – por. uchwała TK z 6 października 1993 r., W 15/92), jest jednak uzasadniona potrzebą wypełnienia istotnej luki, jaką zawiera w omawianym zakresie Konstytucja.

Osobnym problemem, do którego nie odnosi się projekt, jest brak kompetencji TK do miarkowania sankcji nakładanej na partię polityczną w przypadku stwierdzenia niezgodności jej celów lub działalności z Konstytucją. Obecnie jedyną konsekwencją stwierdzenia takiej niezgodności wyrokiem TK jest delegalizacja partii (art. 44 ust. 1 ustawy o partiach politycznych). W określonych okolicznościach jest to sankcja zbyt dolegliwa z punktu widzenia standardów konstytucyjnych i międzynarodowych, a więc uzasadnione byłoby znowelizowanie ww. przepisu (zob. zdanie odrębne sędzi T. Liszcz do postanowienia TK z 24 listopada 2010 r., Pp 1/08).

9.2. Przepisy zamieszczone w rozdziale 9 nie budzą wątpliwości (są w zasadzie powtórzeniem art. 53 i 54 ustawy o TK), choć można zastanawiać się, czy jest konieczne wprowadzanie do ustawy kategorii „szczególnie ważnego interesu publicznego” (art. 116 ust. 2), skoro w projekcie używa się takich pojęć jak „interes publiczny” (art. 60 ust. 2) i „ważny interes publiczny” (art. 69 ust. 1, art. 82 ust. 3).