4.4. Pozytywnie należy ocenić to, że proponuje się kompleksowe uregulowanie statusu sędziów TK. Obecnie ustawa o TK jest w tym zakresie bardzo zwięzła (art. 6–11). Zgodnie z art. 6 ust. 8 ustawy o TK w zakresie nieuregulowanym do praw i obowiązków oraz odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów TK stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące sędziów SN. Z kolei ustawa o SN w sprawach tam nieuregulowanych odsyła (w art. 8 § 1) do Prawa o ustroju sądów powszechnych. Ustalenie treści części norm regulujących status sędziego TK jest więc oparte na dwukrotnym odesłaniu do odpowiedniego stosowania innych ustaw. Taki stan jest mało przejrzysty i wymaga uporządkowania.

Znaczna część przepisów art. 27–46 nie wprowadza zasadniczej nowości normatywnej. Normy tam zawarte w zasadzie obowiązują obecnie, gdyż – poza pewnymi modyfikacjami – wynikają z Konstytucji lub ustawy o TK (art. 29, 32 ust. 1, art. 33, 35 ust. 3, art. 36, 37 ust. 1, art. 38, 39, 40, 41, 42 ust. 1, art. 46 projektu), z ustawy o SN (art. 27, 28, 30, 31, 32 ust. 2–4, art. 37 ust. 2–3, art. 42 ust. 2–3, art. 43 projektu) lub z Prawa o ustroju sądów powszechnych (art. 44 projektu).

Osobno należy odnieść się do art. 45 ust. 2–4. Przepis ten podlega ocenie z punktu widzenia art. 195 ust. 3 Konstytucji, który zakazuje sędziom TK prowadzenia działalności „niedającej się pogodzić z zasadami niezależności sądów i niezawisłości sędziów”. Moim zdaniem, aczkolwiek jest to kwestia sporna, powyższy zakaz stosuje się do sędziów w stanie spoczynku. Zakres tego zakazu może być jednak odczytywany przez ustawodawcę w sposób mniej rygorystyczny, niż gdy chodzi o sędziów „czynnych”. Z tego powodu uważam, że dopuszczenie piastowania przez sędziów TK w stanie spoczynku stanowisk wymienionych w art. 45 ust. 2 projektu – z jednym zastrzeżeniem, wskazanym niżej – nie narusza art. 195 ust. 3 Konstytucji.