XII. W dalszej kolejności Trybunał odniósł się do art. 2 ustawy nowelizującej, który przewiduje rozwiązania przejściowe. Trybunał stwierdził, że wskazany przepis jest niezgodny z art. 2 i art. 173 w związku z preambułą Konstytucji oraz art. 10 i art. 45 ust. 1 Konstytucji.

W ocenie Trybunału, przewidziana w art. 2 ust. 1 ustawy nowelizującej konieczność ponownego ustalenia składu orzekającego w sprawach już rozpoznawanych przez Trybunał, a tym samym wymóg rozpoczęcia rozpatrywania sprawy od początku, oznacza ingerencję władzy ustawodawczej w proces orzekania. Regulacja ta narusza zatem niezależność Trybunału i jego odrębność od innych władz. Jest ona także sprzeczna z wymogiem rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki wynikającym z art. 45 ust. 1 Konstytucji, w sprawach, w których sądy wystąpiły do Trybunału z pytaniami prawnymi. Skoro bowiem nie istnieją racjonalne powody zmiany składu orzekającego i rozpatrywania sprawy przez Trybunał od początku, to wynikająca z tego zwłoka pociągająca za sobą zwłokę w postępowaniu przed sądem, który zwrócił się do Trybunału z wątpliwościami konstytucyjnymi, nie może zostać uznana za uzasadnioną w świetle art. 45 ust. 1 Konstytucji.

Podobnie jak w przypadku art. 80 ust. 2 ustawy o TK, Trybunał uznał, że przewidziany w art. 2 ust. 2 i 4 ustawy nowelizującej obowiązek wyznaczenia rozprawy albo posiedzenia niejawnego w terminie 45 dni lub 3 miesięcy od dnia doręczenia uczestnikom postępowania zawiadomienia o ich terminie jest niezgodny z Konstytucją. Trybunał sformułował także zastrzeżenia konstytucyjne w odniesieniu do obowiązku wyznaczania terminów rozpraw albo posiedzeń niejawnych w sprawach „w toku” zainicjowanych wnioskami, według kolejności wpływu spraw do Trybunału (art. 2 ust. 3 i 4 ustawy nowelizującej). Oznaczałoby to, że sprawy wpływające do Trybunału od 28 grudnia 2015 r. będą mogły być rozpatrywane dopiero po rozpatrzeniu 174 spraw, które do Trybunału wpłynęły przed tym dniem