Uwagi:

Wskazany przepis przyznaje Prezydentowi i Prokuratorowi Generalnemu uprawnienie do zwrócenia się z wnioskiem o uznanie sprawy „za szczególnie zawiłą”, co wiązałoby się z koniecznością rozpoznania jej przez pełny skład Trybunału.

Omawiany przepis przyznaje uprawnienia Prezydentowi i Prokuratorowi Generalnemu do ingerowania w proces orzeczniczy Trybunału. Z treści art. 25 ust. 1 pkt 1 lit. f projektu ustawy zdaje się wynikać, że wniosek Prezydenta lub Prokuratora Generalnego skierowany do Trybunału miałby mieć charakter wiążący. Przepis ten mógłby się przyczynić do przewlekłości  postępowania   przed   Trybunałem,   a   także   przewlekłości   postępowania w sprawie zawisłej przed sądem występującym z pytaniem prawnym. Może również naruszać

prawo do rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, gwarantowane w art. 45 ust. 1 Konstytucji i odpowiadające mu prawo do rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie, przewidziane w art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja).

W wyroku K 47/15 Trybunał, uznając niezgodność z Konstytucją przepisów dotyczących trybu procedowania i wydawania orzeczeń (w tym dotyczących liczebności składów orzekających), wskazał, że regulacje te powinny być ukształtowane w sposób gwarantujący rzetelne rozpoznanie sprawy, tj. bezstronne, niezależne i niezawisłe, a jednocześnie sprawne, czyli bez nieuzasadnionej zwłoki. W wyroku tym podkreślono również, że określając zasady orzekania przez Trybunał, ustawodawca musi uwzględniać konieczność poszanowania niezależności Trybunału i niezawisłości jego sędziów. Z tego punktu widzenia omawiane przepisy przyznające organom władzy wykonawczej kompetencję, której realizacja powoduje w praktyce konieczność rozpoznania sprawy w pełnym składzie, bez względu na to, czy przemawiają za tym istotne względy, budzi wątpliwości co do zgodności z dotychczasowym orzecznictwem Trybunału.

Z punktu widzenia zasady niezależności Trybunału (art. 173 w związku z art. 10 Konstytucji) władza wykonawcza nie może wkraczać tak daleko w działalność władzy sadowniczej, żeby wyznaczać składy orzekające, w jakich mają być rozpoznawane sprawy. Rozwiązania te są dysfunkcjonalne, gdyż rozpoznawanie zdecydowanej większości spraw w pełnym składzie spowalniałoby działalność Trybunału i tym samym ograniczałoby strzeżenie zasad państwa prawa oraz ochronę konstytucyjnych praw i wolności obywateli.