Odwołanie sędziego z powodu choroby, ułomności lub upadku sił, możliwe jest tylko wtedy, gdy na skutek tych przypadłości zdrowotnych sędzia stał się trwale niezdolny do wykonywania obowiązków sędziego[25]. Wynika z tego, że nawet uznanie sędziego za inwalidę np. z powodu kalectwa, nie daje jeszcze wystarczających podstaw do odwołania go ze stanowiska, jeżeli inwalidztwo nie wywoła trwałej niezdolności do pełnienia obowiązków sędziowskich. W zależności od charakteru schorzenia, rozmiaru ułomności lub upadku sił sędziego, Prezes Trybunału Konstytucyjnego w oparciu o orzeczenie komisji do spraw inwalidztwa i zatrudnienia bądź niezwłocznie wystąpi do Sejmu o odwołanie sędziego z przyczyn określonych w art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy, bądź też wystąpi z takim wnioskiem po upływie jednego roku niepełnienia przez sędziego obowiązków, z powodu niezdolności do pracy[26].

Zasadniczy sprzeciw wywołuje utrzymanie w ustawie [pomimo licznych zmian legislacyjnych] prawa odwołania sędziego w razie sprzeniewierzenia się złożonemu ślubowaniu. Jest to niewątpliwy relikt przeszłości. Wprawdzie nie jest to przyczyna tożsama z „niedawaniem rękojmi”, jako samodzielnej podstawy zwolnienia ze służby sędziego i prokuratora przed rokiem 1990, to jednakże utrzymanie się dotychczas takiej ustawowej podstawy odwołania sędziego, pozwalającej na arbitralne, niepodlegające żadnej kontroli stanowisko Sejmu, godzi w istotę niezawisłości sędziego Trybunału Konstytucyjnego. Utrzymanie tej podstawy odwołania sędziego nie ma też żadnego uzasadnienia merytorycznego, gdyż zestaw powinności sędziego zawarty w rocie ślubowania należy do podstawowych obowiązków sędziego, powodujących odpowiedzialność dyscyplinarną przed Trybunałem Konstytucyjnym jako sądem dyscyplinarnym.

Odwołanie sędziego na skutek prawomocnego orzeczenia dyscyplinarnego o wymierzeniu kary usunięcia z zajmowanego stanowiska, jak też z powodu skazania wyrokiem sądu karnego [nawet nieprawomocnego] nie wymaga obszerniejszego komentarza[27].

Z problemem uruchomienia procedur odwoławczych wiąże się kwestia charakteru prawnego uchwały Sejmu, która jest aktem ostatecznym. W przypadku zrzeczenia się funkcji i skazania prawomocnym orzeczeniem dyscyplinarnym na karę usunięcia z zajmowanego stanowiska Sejm stwierdza wygaśnięcie mandatu sędziego, a zatem jego uchwała ma charakter deklaratoryjny. W pozostałych wypadkach uchwała Sejmu ma charakter konstytutywny.