Brak tego ograniczenia skutkowałby odniesieniem omawianego zakazu także do sędziów stanie spoczynku, co do których – zdaniem opiniującego - wystarczający jest wymóg zawarty w dalszym miejscu projektu: Sędzia Trybunału w stanie spoczynku jest obowiązany dochować godności sędziego Trybunału (art. 44 ust. 1).

Zwraca uwagę novum projektu, polegające na wyjątkowym dopuszczeniu dodatkowego zatrudnienia sędziego na stanowisku naukowo-dydaktycznym, dydaktycznym lub naukowym u jednego tylko pracodawcy, w łącznym wymiarze nieprzekraczającym pełnego wymiaru czasu pracy pracowników zatrudnionych na tych stanowiskach (art. 32 ust. 2). Opiniujący uznaje zasadność tego ograniczenia, przy czym zauważa ewidentny lapsus, polegający na użyciu wyrażenia: w łącznym wymiarze – jest wszak oczywistym, że u jednego pracodawcy nie ma „łącznego”, ale jeden wymiar czasu pracy.

Akceptując wymaganie projektu, stanowiące element daleko posuniętej reguły incompatibilitatis: sędzia Trybunału nie może podejmować innego zajęcia, o charakterze zarobkowym lub niezarobkowym, które utrudniałoby pełnienie obowiązków albo mogło osłabiać zaufanie do bezstronności lub przynieść ujmę godności urzędu sędziego (art. 32 ust. 3), należy skorygować dalej pomieszczoną jej konsekwencję. Mianowicie, projekt normuje kwestie proceduralne, związane z zamiarem podjęcia zatrudnienia lub innego zajęcia, o których mowa we wskazanych przepisach, a także o zamiarze ich kontynuowania przez sędziego obejmującego stanowisko w Trybunale (art. 32 ust. 3). O ile w odniesieniu do dopuszczalnego zatrudnienia akademickiego sędziego (ust. 2) jest to prawidłowe, o tyle w odniesieniu do innych, niedopuszczalnych zajęć (ust. 3) – jest to oczywiście zbędne i prowadzące do wewnętrznej sprzeczności koncepcji. Skoro sędzia Trybunału nie może podejmować określonych zajęć, to i zgłaszanie Prezesowi zamiaru ich podjęcia, czy dalej przewidziany sprzeciw Prezesa oraz rozstrzyganie kwestii przez Zgromadzenie – jest bezprzedmiotowe.