W literaturze przedmiotu zwraca się uwagę, że pomimo nieumieszczenia soft law „na liście formalnych źródeł prawa w wielu porządkach prawnych opartych na kulturze prawa stanowionego, to jednak należy współcześnie – szczególnie w obrębie międzynarodowych stosunków gospodarczych – do szczególnie ekspansywnej postaci wpływania na zachowania prawne. Jego obecność w prawie europejskim można potraktować jako potwierdzenie tej roli” (18).

Należy przy tym podkreślić, że brak – w odniesieniu do soft law – tradycyjnie rozumianej sankcji nie oznacza, że podmiot, do którego takie normy są kierowane, może swobodnie i całkowicie uchylić się od ich zastosowania.

Zazwyczaj w takich przypadkach istnieje pewien przymus moralny, wzmacniany często negatywną oceną podmiotu przywołującego w dokumentach lub tworzącego normy o tym charakterze. Tak więc akty „miękkiego prawa” stosuje się (a wydawane w tej formie zalecenia wdraża w życie), zwłaszcza ze względu na autorytet, którym cieszy się organ je tworzący.

W odniesieniu do zaleceń zawartych w opiniach Komisji Weneckiej mamy do czynienia z sytuacją bardzo specyficzną. Nie są one dla państwa, którego normy prawne podlegały opiniowaniu, obowiązujące. Nie są też opatrzone żadną sankcją (wynika to także z umocowania Komisji). Jednak ich znaczenie, a przez to także i swoiste zobowiązanie do uwzględnienia, ulega istotnemu wzmocnieniu. Dzieje się to z uwagi na fakt, że są one konstruowane w oparciu o standardy właściwe dla państw demokratycznych. Standardy te są już – zazwyczaj – częścią hard law, a więc norm prawa międzynarodowego, do którego przestrzegania państwo się zobowiązało.

Jeżeli więc w opinii Komisji Weneckiej pojawiają się odniesienia do naruszenia norm aktów statuujących prawnie Radę Europy (lub przez nią przyjmowanych), to ich zlekceważenie może zostać uznane także za naruszenie warunków członkostwa w tej organizacji.

W ostatnich latach zauważalne jest również powstawanie szczególnego rodzaju powiązań pomiędzy efektami działalności Komisji Weneckiej a stanowiskami (czasami także i decyzjami) organów Unii Europejskiej. Unia Europejska często bowiem odwołuje się do opinii przygotowywanych przez Komisję Wenecką (np. w sprawach państw starających się o członkostwo w UE).