Konstytucja jest dokumentem konserwatywnym, ponieważ w całkowitym oderwaniu od modnych posmodernistycznych i relatywistycznych teorii proklamuje pewne wartości jako prawdziwe i uniemożliwia – wyklucza w przyszłości – ich delegitymizację. Wartości, takie jak ludzka godność i wolność, są wprost przedstawione jako niepodważalne; z kolei równość obywateli, prawa człowieka i demokratyczny ład prawny są przedstawione jako podstawowe atrybuty Republiki Czeskiej. Nikt w Republice nie ma według Konstytucji prawa dążyć do ich pogwałcenia lub usunięcia, nawet jeśli miałby znaczącą liczbę zwolenników. Idee nazistowskie, komunistyczne (czy islamistyczne) są zatem zgodnie z Konstytucją bezprawne w tym sensie, że nie mogą być nigdy wdrażane na terenie Czech.

Te stanowcze fragmenty Konstytucji mówiące o ładzie politycznym, ustroju w arystotelesowskim sensie tego słowa, definiują podstawy dobra wspólnego Republiki Czeskiej. Nie obejmują dobra wspólnego w całym jego obszarze, ale definiują jego niezbędne minimum, dotyczące prawa, porządku i ustroju.

 Dobro wspólne: harmonizacja działań państwa i spontanicznej aktywności obywateli

 Tym samym docieram do drugiej części moich rozważań. Wielu zwolenników idei głoszącej, że państwo powinno dbać o dobro wspólne, ma jednocześnie tendencję do błędnego myślenia, że tylko państwo jest w stanie to dobro tworzyć i że wszelkie dobro wspólne jest produktem państwa.

Tymczasem, w rzeczywistości dobro wspólne powstaje i wzrasta również na glebie spontanicznych ludzkich aktywności, które są efektywne, uprawnione i wzbogacają społeczeństwo, i których władza państwowa nie musí nakazywać czy wymuszać. W wielu przypadkach nawet nie powinna tego robić, ponieważ tym samym zubożyła by społeczeństwo o istotny aspekt wspólnego dobra, jakim jest ludzka wolność.