W czeskich realiach trudno wskazać fenomen zgrupowania partii wokół „władcy absolutnego”, który potrafi zapewnić jej trwałą albo przynajmniej trwający dłuższy okres czasu przychylność znaczącej części mediów. Relatywnie najbardziej zbliżyły się do niego przed wyborami w 2010 r. dwie partie -  Věci veřejné (Sprawy Publiczne) i TOP 09, chociaż każda na inny sposób. Ta pierwsza zrodziła się jako odnoga prywatnej agencji ochrony, która dokonała „desantu” na politykę, rządzona metodami firmy. Sprawnie operowała chwytliwymi wyborczymi sloganami o demokracji bezpośredniej i walce z „politycznymi dinozaurami”. Jednak w rzeczywistości ten projekt polityczny skończył się szybką autodestrukcją. TOP 09 powstała jako profesjonalnie zrealizowany projekt, którego mózgiem był Miroslav Kalousek, a twarzą popularny Karl Schwarzenberg. W odróżnieniu od Spraw Publicznych wygląda na to, że TOP 09 ma realną szansę na utwierdzenie się na scenie politycznej, nawet ze swoim konserwatywno-liberalnym zabarwieniem. To, czy uda się jej wykorzystać tę szansę, zależy jednak w dużej mierze właśnie od tego, czy uniezależni się od swojej medialnie bardzo znaczącej głównej twarzy. Przy całym szacunku dla przewodniczącego tej partii, jest jasne, że jego kariera polityka partyjnego z powodu wieku zbliża się ku końcowi.

Porównanie Spraw Publicznych i TOP 09 pozwala obecnie na nakreślenie szerszej perspektywy. Jest oczywiste, że nigdy nie powróci już era masowych partii politycznych. Partie pozostaną personalnie bardzo ograniczone, ze wszystkimi niedogodnościami, które stąd płyną. Również w Czechach przestrzeń polityczna, w wielu aspektach przypominająca wideodemokrację, nie ulegnie zmianie. To jednak samo w sobie nie zamyka możliwości istnienia politycznie sprofilowanych formacji, które będą opierać się o określone wartości i stanowiska. Partie z pewnością nie muszą być nawet w dzisiejszych czasach naczyniami, które można napełnić dowolną treścią. Dopóki będą poruszać się w demokratycznych ramach, pozostanie tutaj otwarta możliwość zmian. Partie są tworami, które ze swej natury bardzo dobrze się adaptują. Element konkurencji politycznej, silnie wpływający na odnowę i wytworzenie czeskiej demokracji po roku 1989 wciąż jest obecny, choć arena polityczna stała się znacznie mniej czytelna, a reprezentowanie różnych interesów – bardziej problematyczne. W każdym razie element ten przedstawia szansę na zwiększenie dzisiejszego anormalnie niskiego zaufania wobec partii politycznych i polityki demokratycznej. Wciąż nie zniknęła owa przysłowiowa szczypta nadziei na pozytywną zmianę.