W tych okolicznościach Supreme Court (sąd najwyższy Irlandii) postanowił zwrócić się do Trybunału z pytaniem o ważność decyzji Rady Europejskiej 2011/199 oraz o zgodność EMS z prawem Unii. W celu usunięcia w jak najkrótszym czasie niepewności, jaką powodowało pojawienie się tych pytań, prezes Trybunału uwzględnił wniosek Supreme Court i postanowił o rozpatrzeniu sprawy, która wpłynęła w dniu 3 sierpnia 2012 r., w trybie przyspieszonym. Co więcej, uznawszy, że sprawa ma wyjątkowe znaczenie, Trybunał postanowił rozpatrzyć ją w pełnym składzie 27 sędziów. Stanowisko rzecznik generalnej J. Kokott zostało przedstawione w dniu 26 października 2012 r.

W dzisiejszym wyroku Trybunał orzekł, że nie stwierdził niczego, co by podważało ważność decyzji 2011/199.

Następnie Trybunał stwierdził, że postanowienia TUE i TFUE oraz ogólna zasada skutecznej ochrony sądowej nie stoją na przeszkodzie zawarciu i ratyfikacji traktatu EMS.

Ponadto prawo państwa członkowskiego do zawarcia i ratyfikacji wskazanego traktatu nie jest uzależnione od wejścia w życie decyzji 2011/199.

W przedmiocie decyzji 2011/199

Wydając decyzję 2011/199, Rada skorzystała z możliwości zmiany TFUE w drodze procedury uproszczonej (to jest bez zwoływania konwentu złożonego z przedstawicieli parlamentów krajowych, szefów państw i rządów państw członkowskich, Parlamentu Europejskiego i Komisji). Procedura ta może zostać zastosowana wyłącznie w odniesieniu do polityk i działań wewnętrznych Unii (trzecia część TFUE) i nie może zwiększać zakresu kompetencji powierzonych Unii w traktatach.

Zdaniem Trybunału zaś kwestionowana zmiana dotyczy – zarówno formalnie, jak co do istoty – polityk i działań wewnętrznych Unii, w związku z czym pierwszy z tych warunków został spełniony.

Po pierwsze bowiem, sporna zmiana nie narusza wyłącznej kompetencji Unii (część pierwsza TFUE) w dziedzinie polityki pieniężnej państw członkowskich, których walutą jest euro.

Podczas, gdy głównym celem polityki pieniężnej jest utrzymanie stabilności cen, EMS służy całkowicie odmiennemu celowi, a mianowicie zapewnieniu stabilności strefy euro w całości. Okoliczność, że działanie z zakresu polityki gospodarczej może mieć pośrednio wpływ na stabilność euro, nie pozwala sama z siebie na uznanie go za element polityki pieniężnej. Poza tym planowane środki osiągnięciu celów EMS, poprzez udzielanie pomocy finansowej państwom członkowskim, w sposób oczywisty nie należą do zakresu polityki pieniężnej.