TK umorzył postępowanie co do zarzutu niekonstytucyjności art. 96 § 3 k.w., któ­ry nie zawiera wyłączenia odpowiedzialności za wykroczenie, gdy wskazanie mogłoby dotyczyć osoby najbliższej właścicielowi lub posiadaczowi pojazdu, uznając, że dokonanie kontroli konstytucyjności wymagało wskazania innego przepisu prawa. Na­leży zgodzić się z rozstrzygnięciem TK w tym zakresie, gdyż w pytaniu prawnym nie wskazano przepisu konstytucyjnego, z którym sprzeczny byłby brak wyłączenia obo­wiązku wskazania osoby najbliższej. Podzielając również stanowisko co do ustalone­go wzorca kontroli, wydaje się, że art. 47 Konstytucji mógł stanowić potencjalny prze­pis, z którym oceniony zostałby fakt niewyłączenia osób bliskich z kręgu osób podlegających obowiązkowi wskazania.

Argumentacja sądu pytającego w kwestii nieproporcjonalności art. 96 § 3 k.w. oparta została na twierdzeniu, że obowiązek zawiadomienia dotyczy jedynie prze­stępstw wymienionych w art. 240 § 1 k.k. TK przyjął jednak, iż przestępstwa stano­wią czyny „o innym istotowo charakterze, zagrożonym jakościowo inną sankcją” i z tego względu stanowisko sądu pytającego jest nietrafne. Nie próbując definiować istoty przestępstwa, wydaje się jednak, że w nauce prawa karnego coraz więcej zwo­lenników zyskuje przekonanie, iż przestępstwa i wykroczenia należą do tej samej ka­tegorii rodzajowej, a o zakwalifikowaniu danego czynu decyduje wola ustawodawcy. Przykładem może być wykroczenie polegające na prowadzeniu pojazdu mechanicznego po spożyciu alkoholu (art. 87 k.w.) i prowadzenie pojazdu mechanicz­nego w stanie nietrzeźwości (art. 178a k.k.), co stanowi już przestępstwo. Różnica sprowadza się do zdefiniowania stanu nietrzeźwości, co pozostaje w gestii ustawo­dawcy. Istota tych dwóch czynów stypizowanych w ustawach karnych jest tożsama, polega bowiem na prowadzeniu pojazdu mechanicznego po czynności faktycznej, po­legającej na spożywaniu alkoholu. Przede wszystkim należy stwierdzić, iż nie jest do­puszczalne kwestionowanie konstytucyjności art. 96 § 3 k.w. przez pryzmat przepisu prawnego innego aktu normatywnego tej samej rangi, tj. art. 240 § 1 k.k.