Należy podkreślić, iż praktyka administracyjna sprzeczna z przepisami prawa po­wszechnie obowiązującego nie stanowi uzasadnienia tezy o niekonstytucyjności art. 96 § 3 k.w. W takiej sytuacji konieczne jest podjęcie odpowiednich działań prawnych przewidzianych przez normy prawa administracyjnego, w celu ukształtowania prawi­dłowej interpretacji przepisów prawa przez organy administracji publicznej stosujące art. 96 § 3 k.w i przepisy p.r.d.

Ad 3. TK uzasadnił konstytucyjność art. 96 § 3 k.w. odwołując się również do da­nych statystycznych dotyczących wypadków drogowych i ich ofiar w kontekście po­zytywnego wpływu urządzeń rejestrujących prędkość pojazdów. W odniesieniu do tych danych sędziowie W. Hermeliński i M. Kotlinowski wskazali (s. 30): „Trudno bowiem na podstawie obniżającej się liczby stwierdzonych wypadków drogowych formuło­wać konkluzję, że tendencja spadkowa jest tu wynikiem wyłącznie istniejącej sieci fotoradarów. Na spadek ten oddziałują bowiem także inne czynniki, jak np. poprawa dróg”. Powyższy wniosek jakoby „wyłącznie” fotoradary przyczyniły się do zmniej­szenia liczby wypadków nie został jednak wyrażony w treści uzasadnienia wyroku, gdyż na s. 16 (pkt 3.2.7) stwierdzono: „bez wątpienia u źródeł tej jakościowej popra­wy (choć w porównaniu ze średnią unijną — dalej jeszcze niesatysfakcjonującej) bez­pieczeństwa na drogach publicznych w naszym państwie leży również w ostatnich kil­ku latach rozwój sieci dróg ekspresowych oraz autostrad”. TK przyjął także, iż sankcja kary grzywny przewidziana za naruszenie art. 78 ust. 4 p.r.d. jest najmniej uciążliwym środkiem prowadzącym do zapewnienia ochrony życia i zdrowia uczestników ruchu drogowego w Polsce. Zdaniem TK, istnienie art. 96 § 3 k.w. uzasadnia nakaz takiego kształtowania porządku prawnego, który będzie realizował obowiązek ochrony życia i zdrowia obywateli (art. 38 i art. 68 Konstytucji). Nie deprecjonując znaczenia foto- radarów dla realizacji wymienionych wartości, wydaje się jednak, iż ten argument nie jest adekwatny, na co zasadnie zwrócili uwagę w zdaniach odrębnych sędziowie W. Hermeliński oraz M. Kotlinowski. Do tego stwierdzenia warto dodać, iż wartości, wyrażone w art. 38 i art. 68 Konstytucji, mogą stanowić uzasadnienie aksjologiczne przepisów, będących podstawą prawną wprowadzenia systemu urządzeń automatycz­nie rejestrujących prędkość pojazdu, lecz nie penalizacji odmowy wskazania osoby kierującej pojazdem, zarejestrowanej przez fotoradar. Wydaje się, iż obowiązek wska­zania osoby kierującej pojazdem stanowi przejaw ukształtowania porządku prawnego zgodnie z zasadą prawdy materialnej, mającej mocne podstawy w przepisach konsty­tucyjnych: art. 2 stanowi, iż Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, art. 7 przewiduje, że organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa, a art. 45 ust. 1 gwarantuje każdemu prawo do „sprawiedliwego” rozpatrzenia sprawy. Wyżej wymienieni sędziowie wskazali również, iż w sprawie chodziło jednak przede wszystkim o przypadek, gdy właściciel lub posiadacz powie­rzył pojazd osobie najbliższej, a nie gdy pojazd został użyty wbrew woli i wiedzy po­siadacza lub właściciela pojazdu.