Regulację konstytucyjną dopełniają art. 2 ust. 1 i art. 3 ustawy o Trybunale Kon­stytucyjnym, które powtarzają treść art. 188 i art. 193 Konstytucji oraz art. 71 tejże ustawy, który wymienia elementy orzeczenia trybunalskiego. Wśród nich znajduje się „dokładne określenie aktu normatywnego, którego dotyczy orzeczenie” oraz „rozstrzygnięcie trybunału”. Ani konstytucja, ani ustawa nie wskazują zatem konkretnej treści decyzji trybunalskiej. Z przytoczonych przepisów wynika jedynie, że TK powinien wypowiedzieć się o zgodności lub niezgodności z konstytucją ustawy lub aktu norma­tywnego. Jego wypowiedź powinna mieć charakter informacyjny. Może dotyczyć za­równo przepisu, jak i ich zbioru, a nawet całego aktu normatywnego. Żaden z tych przepisów nie pozwala na to, aby poza rozstrzygnięciem o niezgodności rozważać tak­że o skutkach wyroku. Takim przepisem, wbrew stanowisku Trybunału zawartemu w orzeczeniu o sygn. akt K 24/03, nie jest art. 190 ust. 3 Konstytucji. Przepis ten wy­łącza jedynie czasowo jeden ze skutków wyroku trybunalskiego o niezgodności — de­rogację przepisu z systemu prawa — na okres do 18 miesięcy od dnia wejścia wyro­ku w życie. Nie stanowi natomiast podstawy do dowolnego kształtowania innych następstw wyroków przez sam TK.