Omawiany przepis pozostaje w związku z art. 146 ust. 2 Konstytucji, który powierza Radzie Ministrów prowadzenie spraw polityki państwa niezastrzeżonych dla innych organów władzy publicznej i wprowadza domniemanie kompetencji na rzecz rządu. Z jednej strony, w ramach władzy wykonawczej, konstytucja ogranicza uprawnienia pre­zydenta, a z drugiej zaś, wprowadza domniemanie kompetencji na rzecz Rady Mini­strów, przez co silnie wzmacnia jej pozycję ustrojową wobec pozostałych organów wła­dzy, w szczególności wobec głowy państwa. W świetle art. 146 ust. 2 wydaje się, że założeniem ustrojodawcy było przyznanie prezydentowi roli raczej czynnika wspoma­gającego Radę Ministrów w realizacji tradycyjnych funkcji wykonawczych niż decy­denta w tym zakresie. Status prezydenta został ograniczony tylko do wykonywania za­dań i kompetencji wskazanych w ustawach zwykłych i Konstytucji, nie wolno mu domniemywać swoich kompetencji. Uprawnienia rządu są znacznie szersze, w szcze­gólności w płaszczyźnie realizacji władzy wykonawczej.