Rozwiązania art. 126 ust. 3 korespondują z przyjętym na gruncie ustawy zasadniczej modelem rządów i pozycją ustrojową Prezydenta RP. W systemie parlamentarno­-gabinetowym prezydentowi jako elementowi dwuczłonowej egzekutywy przypisy­wana jest ograniczona rola i nie posiada on silnych i samodzielnych kompetencji wykonawczych. Art. 10 Konstytucji jest jedynym przepisem, który mówi o głowie państwa jako organie egzekutywy, natomiast sam art. 126 nie zawiera postanowień od­wołujących się do funkcji ściśle powiązanych z kompetencjami wykonawczymi. „Rola głowy państwa waha się między funkcjami ceremonialnymi i reprezentatywny­mi [...] a funkcjami mediatorskimi [...]”. Umieszczenie przepisu art. 126 ust. 3 powiązanego systemowo i funkcjonalnie z art. 146 ust. 2 jest przejawem implementacji tego założenia do porządku ustrojowego państwa polskiego.

W nauce prawa konstytucyjnego ugruntowany jest pogląd, iż art. 126 Konstytucji może stanowić podstawę do działań (zachowań) niewładczych i politycznych głowy państwa. Trudno tego typu zachowania jednoznacznie zdefiniować i sklasyfikować na podstawie jurydycznych kategorii, jednak ich faktyczne znaczenie jest bardzo doniosłe. Najłatwiej tego typu działania wyjaśnić przez wskazanie przykładów: wygła­szanie przemówień, udzielanie wywiadów, udział w uroczystościach państwowych, przyjmowanie przedstawicieli obcych państw, prowadzenie negocjacji w celu rozwią­zywania poważnych konfliktów politycznych. W takich i podobnych sytuacjach czyn­ności prezydenta nie są uwarunkowane przepisami prawa, ale nie budzi wątpliwości, iż może on je podejmować.

3. Kompetencyjny charakter art. 126 Konstytucji

Naszym zdaniem, art. 126 Konstytucji RP, mimo ust. 3 i powszechnie zaakceptowanej w nauce prawa jego wykładni, może stanowić, a w pewnych sytuacjach stano­wi, samodzielną podstawę do władczych działań głowy państwa. W konsekwencji przepis ten uzyskuje charakter kompetencyjny, albowiem Prezydent RP będzie mógł w szczególnych sytuacjach, opierając się na funkcjach wskazanych w art. 126 ust. 1 i 2, realizować określone zadania i wykonywać pewne czynności, mimo braku wprost wyrażonych podstaw w dalszych przepisach konstytucji bądź w ustawach.