Założenie, że w ustawie o prokuraturze miałby się znaleźć zapis dotyczący „przyjmowania przez Radę Ministrów zasadniczych kierunków polityki karnej na rok następny” jest zarówno nonsensowne w praktyce, jak i wątpliwe z punktu widzenia zasad konstytucyjnych. Pojęcie „polityki karnej” jest używane w doktrynie prawa jako desygnat procesu ustawodawczego, bo tylko w ten sposób w państwie prawnym realizowana być może przez władzę wykonawczą i ustawodawczą owa polityka. Konstytucja nie przewiduje zaś takich kompetencji Rady Ministrów. Nie ma też takiego zapisu w ustawie o Radzie Ministrów ani w ustawie o działach administracji rządowej. Jeśli rząd zamierzałby wprowadzić takie postanowienia, to powinny się one znaleźć w którejś ze wskazanych wyżej ustaw, a nie w ustawie o prokuraturze. Zauważyć należy, że w ustawodawstwie polskim nie ma regulacji dotyczących określania przez Radę Ministrów zasadniczych kierunków na przykład polityki zdrowotnej czy polityki rolnej albo polityki zatrudnienia. Nie wiadomo zatem, czemu miałoby służyć określanie zasad „polityki karnej”. Zupełnym kuriozum jest zaś wskazanie, że miałaby ona obejmować „przepisy prawa, których stosowanie uznaje się za szczególnie istotne dla realizacji polityki karnej oraz poszanowania praw i wolności człowieka”. Przekładając to na język ogólny oznacza to, że w prawie mają istnieć przepisy, których stosowanie jest ważniejsze i mniej ważne. W praktyce można przypuszczać, że takie założenia polityki karnej wskazywać miałyby, że w danym roku ważniejsze jest ściganie na przykład rozbojów, a w następnym roku – oszustw. Nie trzeba szerszej analizy, by uznać, iż jest to całkowicie sprzeczne z zasadą legalizmu.