Secesja może prowadzić do powstania nowego państwa (np. Państwo Eryt­rea, Republika Sudanu Południowego), ale może również wiązać się z przyłącze­niem do innego państwa. Trzeba jednak pamiętać, że prawo do samostanowie­nia mają jedynie ludy, a nie jakiekolwiek grupy osób. Prawo międzynarodowe nie definiuje jednoznacznie ludu, ale wydaje się, że może nim być jedynie od­rębna od większości ludności państwa i zwarta terytorialnie wspólnota ludzka, która podziela pewne wspólne cechy (zwłaszcza etniczne, językowe, religijne) i która co do zasady nie jest mniejszością narodową, a zatem fragmentem ludu innego państwa (osobom należącym do grupy mniejszościowej przysługują pewne prawa, np. na mocy art. 27 Międzynarodowego paktu praw obywatel­skich i politycznych). Sprawa nie jest jednak w pełni przejrzysta.

W wypadku zmian terytorialnych wynikających ze skorzystania z samosta­nowienia ważne jest ich uznanie ze strony wspólnoty międzynarodowej. Uzna­nie to wprawdzie nie jest konstytutywne w takim znaczeniu, że nie przesądza o powstaniu nowego państwa (przyłączeniu się do innego), ale ma znaczenie dla praktycznych stosunków między uznawanym a uznającym (odmowa uzna­nia powoduje, iż podmiot nieuznawany jest traktowany przez podmiot odma­wiający uznania w zasadzie per non est, jakkolwiek znamy również przypadki szczególne, np. Tajwan).