HAVA uznawała stanowe kompetencje związane z prawem wyborczym z wyjąt­kiem przepisów dotyczących praw obywatelskich, tak aby nikt nie został pozbawiony prawa wyborczego. Akt prawny określa standardy i minimalne wymagania wobec sta­nów w kilku kluczowych obszarach, które należy obligatoryjnie realizować w momen­cie sięgnięcia po federalne środki. Oprócz pomocy finansowej państwa HAVA ustano­wiła Komisję Pomocy Wyborczej (Election Assistance Commission, dalej: EAC), która dysponuje środkami oraz opracowuje i publikuje wytyczne w celu ujednolicenia norm prawnych w Stanach Zjednoczonych, a także dokonuje certyfikacji systemu in­formatycznego. EAC ma również za zadanie: wdrożenie programu rejestracji wybor­ców (jednolitego elektronicznego formularza), przeprowadzanie badań nad skutecz­nością ustawowych ułatwień oraz administrowanie systemem informacji o wyborach. Zgodnie z ustawą, wymaga się, aby stany wdrożyły programy i procedury: tymczaso­wego głosowania, informacji wyborczej, aktualizacji i rozbudowy sprzętu wyborcze­go (maszyn i technologii ułatwiających głosowanie), prowadzenia rejestrów wybor­ców, identyfikacji wyborców, procedury skarg.

Zgodnie z HAVA, Komisja Pomocy Wyborczej składa się z czterech członków mia­nowanych przez prezydenta na wniosek przywódców większości i mniejszości Izby Re­prezentantów oraz Senatu. Komisarze, po zatwierdzeniu przez Senat, mogą służyć przez dwie kadencje i zasadą jest, że nie może być więcej niż dwóch członków EAC repre­zentujących tę samą partię polityczną. Każdy z członków komisji powinien mieć do­świadczenie praktyczne w pracy w strukturach administracji wyborczej lub teoretyczne w badaniach nad tym zagadnieniem. Mimo nazwy, EAC nie jest de facto organem wyborczym, tak samo jak Federalna Komisja Wyborcza. Funkcje jednostek pomocniczych wobec EAC pełnią: dyrektor generalny, główny radca prawny, inspektor generalny, Komisja Standardów Wyborczych, Rada Doradców, Komisja Rozwoju ds. Wytycznych Technicznych. W większości przypadków za przeprowadzenie wyborów odpowiedzialni są sekretarze stanowi (urzędnicy wspomagający gubernatorów), np. w Kalifornii, w Teksasie, na Florydzie. Jednak organami wyborczymi są komisje wyborcze hrabstw i miejskie, których członkami są zazwyczaj urzędnicy stanowi oraz lokalni.

W całej historii Stanów Zjednoczonych służba urzędników wyborczych była postrzegana jako praca wykonywana z polecenia partii znajdującej się u władzy, co w zasadzie nie uległo zmianie. Na poziomie lokalnym jest duży problem ze znalezieniem pracowników tymczasowych, dlatego często są oni w podeszłym wieku, co stwarza trudności w stresującym dniu wyborów. W 2012 r. 44% komisji miało problem z obsadą personalną, w komisjach wyborczych pracowało: 30% osób w wieku 41-60 lat; 30% w wieku 61-70 lat i 22% w wieku powyżej 71 lat. W wyborach w 2012 r. do urn poszło osobiście niemal 74 mln obywateli w 120 tys. obwodów, co wymagało współpracy 880 tys. pracowników wyborczych (sędziów, komisarzy, strażników itd.). Przy tak różnym poziomie szkoleń nie da się więc uniknąć rażących różnic w profesjonalnym przygotowaniu pracowników komisji wyborczych. Decentralizacja jest zarówno wielką siłą, jak i słabością systemu administracji wyborczej w Stanach Zjednoczonych. Każdy stan posiada własne prawo wyborcze i reguły postępowania w sprawach wyborczych, dlatego z biegiem czasu rząd federalny będzie dążył do ujednolicenia pewnych standardów (rejestracji wyborców, głosowania zagranicznego), natomiast rządy stanowe — do odzyskania kontroli nad władzami lokalnymi.