Definicja dokumentu w Kodeksie cywilnym jest bardzo zwięzła. Występują w niej dwa człony (kryteria). Pierwszy z nich wskazuje, że dokumentem jest nośnik informacji. Jest to człon (kryterium) o charakterze przedmiotowym. Druga część definicji odwołuje się do kryterium czynnościowego (funkcjonalnego) i wyraża się w słowach: „umożliwiający zapoznanie się z jej treścią”.

Szczegółowej analizy wymaga zwłaszcza pierwsze kryterium. Zwrot „nośnik informacji” kojarzy się prima facie z informatycznym nośnikiem danych. Utożsamianie tych pojęć na gruncie przedmiotowego przepisu należy jednak zdecydowanie wykluczyć. Omawiana definicja odnosi się bowiem do wszystkich dokumentów, czyli sporządzonych zarówno w postaci tradycyjnej, jak też elektronicznej. Zakres desygnatów wyrazu „nośnik” jest zatem bardzo szeroki. Obejmuje on nośniki stosowane w odniesieniu do tzw. tradycyjnych dokumentów. Przede wszystkim chodzi tu o papier, ale może to być również np. folia, pergamin, szkło, kamień, blacha, na których jest zapisana informacja. Jak wskazano w uzasadnieniu projektu ustawy, w odniesieniu do dokumentów elektronicznych nośnikiem jest plik, czyli jednostka zapisu i przechowywania informacji. Nie chodzi tu o informatyczny nośnik danych, gdyż na jednym takim nośniku może być zapisanych wiele odrębnych dokumentów (np. płyta DVD, na której zapisano 100 dokumentów), albo może istnieć jeden plik z informacją zapisany na wielu informatycznych nośnikach danych (np. wiadomość mailowa zapisana na wielu serwerach).