P o s t a n o w i e n i e (s y g n a l i z a c y j n e) z 12 czerwca 2008 r. (sygn. akt S 3/08, OTK ZU 2008, seria A, nr 5, poz. 94), w którym TK zasygnalizował Sejmowi, ministrowi sprawiedliwości i ministrowi finansów potrzebę podjęcia inicjatywy prawodawczej w związku z luką prawną w regulacjach dotyczących zasad i procedury zaliczania podatku od towarów i usług do kosztów sądowych z tytułu należności opodatkowania tym podatkiem biegłych sądowych i innych osób wykonujących czynności im zlecone w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym. Luka ta została wypełniona dopiero 5 listopada 2012 r. ustawą z dnia 31 sierpnia 2012 r. o zmianie ustawy — Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2012 r. poz. 1101).

Podane przykłady ukazują, iż realizacja orzeczeń TK, bez względu na ich rodzaj, stwarza w praktyce trudności i wywołuje wiele negatywnych konsekwencji dla polskiego systemu prawa. Szczególnie negatywnie należy ocenić przypadki nieterminowego wykonywania wyroków opatrzonych klauzulą odraczającą — przepisy uznane przez Trybunał za niekonstytucyjne utraciły moc obowiązującą, a „w to miejsce” prawodawca nie uchwalił nowej regulacji prawnej, przez co doszło do powstania luki w prawie. Dlatego należy postawić pytanie, na którym z naczelnych, konstytucyjnych organów władzy publicznej — Sejmie, Senacie, Radzie Ministrów czy Prezydencie RP — w świetle postanowień Konstytucji z 1997 r. ciąży obowiązek realizacji wyroków sądu prawa i w jakim zakresie? Stanowisko doktryny nie jest do końca jednolite, choć z reguły przyjmuje się, iż taki obowiązek ciąży na wszystkich organach władzy publicznej. Ponadto przeanalizowania wymagają obowiązujące rozwiązania normatywne przyjęte przez polskiego prawodawcę w celu poszukiwania mechanizmów służących wykonywaniu orzeczeń Trybunału, by na tej podstawie móc udzielić odpowiedzi na pytanie o ich skuteczność.