Dla zobrazowania problematyki niewykonywania orzeczeń Trybunału tytułem przykładu można wskazać:

W y r o k n e g a t y w n y z 5 maja 2004 r., w którym TK podkreślił „oryginalność” rozwiązań przyjętych przez prawodawcę w ustawie z dnia 26 stycznia 1984 r. prawo prasowe (Dz.U. z 1984 r. Nr 5, poz. 24 ze zm.), polegających na zastosowaniu dwóch odrębnych modeli umożliwiających „osobie zainteresowanej reakcję na opublikowany materiał prasowy” — francuskiego zwanego polemicznym (réponse) oraz niemieckiego, tzw. ustalającego (Gegendarstellung). Jak zauważył TK, granica między tymi środkami jest płynna i chwilami trudna do ustalenia. Jednocześnie prawodawca znacznie zróżnicował zakres stosowania tych środków, czego przykładem może być zakaz komentowania w tym samym numerze dziennika lub czasopisma sprostowania przy jednoczesnym dopuszczeniu możliwości opatrzenia komentarzem odpowiedzi. Za naruszenie tego zakazu redaktor naczelny mógł zostać pociągnięty do odpowiedzialności karnej. Trybunał uznał zatem, iż prawodawca naruszył zasadę dostatecznej określoności badanych przepisów i orzekł o ich niekonstytucyjności. Ponieważ TK był związany granicami pytania prawnego, ograniczył się jedynie do stwierdzenia, iż „kompetencją ustawodawcy jest rozstrzygnięcie celowości utrzymywania w przyszłości dystynkcji między charakterem prawnym sprostowania oraz odpowiedzi. W tym zakresie rozwiązania prawa polskiego odbiegają dość wyraźnie od modeli przyjętych na gruncie innych ustawodawstw europejskich”. Jednak prawodawca, pomimo wskazanych w wymienionym wyroku wątpliwości co do celowości utrzymywania w porządku prawnym przeciwstawnych mechanizmów, nie dokonał stosownych zmian. Z uwagi na opieszałość prawodawcy w 2007 r. Rzecznik Praw Obywatelskich zainicjował kontrolę abstrakcyjną przed TK, której przedmiot stanowiły dwa wcześniej wymienione mechanizmy. Trybunał w wyroku z 1 grudnia 2010 r, stwierdzając m.in. naruszenie zasady dostatecznej określoności przepisów prawa i — co za tym idzie — zasady ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, derogował przepisy traktujące o instytucji sprostowania i odpowiedzi. Jednocześnie w celu zapobieżenia powstaniu luki w prawie odsunął utratę przez nie mocy obowiązującej o 18 miesięcy (tj. do 13 czerwca 2012 r.). Trzeba zaznaczyć, iż ustawa wykonująca wyrok TK weszła w życie 5 miesięcy po upływie tego terminu (ustawa z dnia 14 września 2012 r. o zmianie ustawy prawo prasowe, Dz.U. z 2012 r. poz. 1136). Stąd też nieterminowe wykonanie tego wyroku spowodowało powstanie luki w prawie.