W y r o k i n t e r p r e t a c y j n y z 26 lutego 2003 r. (sygn. akt K 30/02, OTK ZU 2003, seria A, nr 2, poz. 16), w którym Trybunał uznał, iż art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. o referendum lokalnym (Dz.U. z 2000 r. Nr 88, poz. 985 ze zm.), rozumiany jako niewyłączający prawa członków wspólnoty samorządowej do wyrażania w drodze referendum stanowiska w istotnych sprawach dotyczących społecznych, gospodarczych lub kulturowych więzi łączących tę wspólnotę, a niezastrzeżonych do wyłącznej kompetencji organów innych władz publicznych, jest zgodny z art. 2 i 170 Konstytucji oraz z art. 5 Europejskiej Karty Samorządu Terytorialnego sporządzonej w Strasburgu dnia 15 października 1985 r. (Dz.U. z 1994 r. Nr 124, poz. 607), został wykonany pod koniec 2012 r. (ustawą z dnia 14 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o referendum lokalnym oraz ustawy o samorządzie gminnym (Dz.U z 2013 r. poz. 153), która weszła w życie dopiero 15 lutego 2013 r.). Co prawda, skutkiem takiego wyroku nie było derogowanie konkretnych przepisów prawa, więc brak aktywności prawodawcy nie doprowadził do powstania luki w prawie, jednak obowiązująca do lutego 2013 r. ustawa o referendum lokalnym nie służyła w pełni realizacji norm konstytucyjnych (ich celowi) — nie realizowała tzw. pozytywnego refleksu szczególnej mocy konstytucji. Stąd obowiązek wykonania wyroku TK należy uzasadnić potrzebą budowy spójnego systemu prawa.

W y r o k z a k r e s o w y z 23 marca 2006 r. (sygn. akt K 4/06, OTK ZU 2006, seria A, nr 3, poz. 32), w którym Trybunał stwierdził niekonstytucyjność ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o przekształceniach i zmianach w podziale zadań i kompetencji organów państwowych właściwych w sprawach łączności, radiofonii i telewizji (Dz.U. z 2005 r. Nr 267, poz. 2258, tzw. ustawa medialna) w zakresie, w jakim różnicowała sytuację prawną nadawców ubiegających się o ponowną koncesję na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych — uprzywilejowywał „nadawców społecznych”. Wyrok ten został wykonany dopiero 20 listopada 2012 r. (wówczas stosowana nowelizacja ustawy o radiofonii i telewizji weszła w życie). Mimo że zgodnie z orzeczeniem TK przepis ten utracił moc obowiązującą z dniem ogłoszenia wyroku, to jednak dopiero w momencie wykonania wyroku w sposób niebudzący wątpliwości zostało przesądzone, że przepisy regulujące procedurę ubiegania się o ponowną koncesję dotyczą wszystkich nadawców (w tym komercyjnych), a nie tylko nadawców społecznych. Wykonanie wyroku służyło więc kształtowaniu spójnego systemu prawa.