„Bezpieka” jako „odbicie lustrzane” państwa sowieckiego miała niejako obumierać, jednak dopiero z chwilą zwycięstwa. Do tego czasu miała stosować wszelakie możliwe metody zachowania władzy. Stan rewolucji jest stanem wyjątkowym, stąd w początkowym okresie nie krępowały jej żadne normy prawne. Mimo uchwały podjętej przez Radę Komisarzy Ludowych w grudniu 1917 r. nie opublikowano żadnego dekretu opisującego kompetencje Komisji. W samej uchwale wskazane są jedynie ogólnikowo zadania i możliwe do zastosowania środki represji. Jak stwierdzał czekista Martin Łacis w czasie tzw. czerwonego terroru, „wojna domowa nie zna prawa pisanego”, jedynym prawem jest „zabij jeśli nie chcesz być zabity”[17]. Ta przemoc rewolucyjna winna być stosowana nie tylko wobec jawnych wrogów i elementów „obcych klasowo”, ale również wobec wahających się. Jak stwierdzał Lenin: „Bez stosowania rewolucyjnej przemocy wobec bezpośrednich wrogów robotników i chłopów nie da się złamać oporu wyzyskiwaczy. Z drugiej strony przemocy rewolucyjnej nie można nie stosować także wobec słabych, niezahartowanych elementów wśród samych mas pracujących”[18]. Inaczej mówiąc, terror winien być stosowany wobec „elementów samolubnych”. Pod tym pojęciem rozumiano nie tylko arystokrację i burżuazję, ale i „zacofany odłam chłopstwa i robotników”. Zaś awangarda – „przodujący odłam” – wprowadzała i umacniała dyscyplinę dzięki rewolucyjnej przemocy[19].

            Wedle m.in. Lenina i Dzierżyńskiego skala przemocy stosowanej przez państwo sowieckie miała być teoretycznie adekwatna do zagrożenia i metod terroru stosowanych przez przeciwników politycznych[20]. Wraz z odnoszonymi zwycięstwami i stabilizowaniem się władzy bolszewików, swój charakter zmieniała również CzeKa. Już w lutym 1920 r. Lenin podkreślał w przemówieniu konieczność dostosowania działań do nowych warunków pokojowych. Z jednej strony organy bezpieczeństwa muszą dopasować swoje działania do okresu pokoju, z drugiej zaś należy utrzymać „pełną gotowość bojową”. Mówił: „Utrzymując gotowość bojową, nie osłabiając aparatu tłumienia oporu wyzyskiwaczy powinniśmy uwzględniać przejście od wojny i pokoju, stopniowo zmieniać taktykę, zmieniać charakter represji”[21]. Lenin wskazywał na konieczność położenia nacisku na walkę na tzw. bezkrwawym froncie walki ze spekulacją i szpiegostwem. Za wprowadzeniem CzeKi na tzw. bezkrwawy front pracy szły również postulaty stosowania obok przymusu również innych metod. Na przykład w związku z problemami w transporcie, Lenin proponował, aby sowiecka „bezpieka” współpracując z partią i związkami zawodowymi łączyła „swoją robotę z propagandą i agitacją” wśród kolejarzy[22].