Sędziowie

Sędziowie Sądu Najwyższego powoływani są przez prezydenta spośród kandydatów przedstawionych przez dziewięcioosobowy Komitet ds. powołania Sędziów SN. Składa się on z dwóch członków rządu (w tym ministra sprawiedliwości), dwóch członków Knesetu, trzech sędziów Sądu Najwyższego i dwóch członków Izraelskiej Izby Adwokackiej. Liczbę sędziów Sądu Najwyższego określa Kneset w drodze uchwały. Zwykle wynosi ona 12, lecz aktualnie w skład liczy piętnastu sędziów. Skład sędziowski Sądu Najwyższego może zostać wzmocniony o dwóch sędziów okręgowych, nominowanych przez ministra spraw wewnętrznych za zgodą przewodniczącego Sądu Najwyższego na okres od 6 do 12 miesięcy. Sędziowie pełnią funkcję dożywotnio, o ile nie złożą rezygnacji lub nie zostaną usunięci z urzędu lub powołani do pełnienia innych, niepołączalnych funkcji. Wraz z osiągnięciem wieku 70 lat sędziowie przechodzą na emeryturę. Sędzia może być usunięty z urzędu na podstawie wyroku sądu dyscyplinarnego złożonego z sędziów SN wskazanych przez Prezesa SN, lub na wniosek Komitetu ds. powoływania sędziów za zgodą co najmniej siedmiu z jego dziewięciu członków.

Sędzią SN może zostać osoba pełniąca przez co najmniej przez pięć lat funkcje sędziego sądu okręgowego lub osoba wpisana bądź uprawniona do ubiegania się o wpis na listę adwokacką i nieprzerwanie wykonująca w Izraelu zawód prawniczy przez co najmniej 10 lat lub osoba wykładająca prawo w uczelni wyższej.

Prezes Sądu Najwyższego (SSN Aszer Grunis) i jego zastępca (SSN Miriam Naor) stoją na czele izraelskiego systemu sądownictwa. Z każdym sędzią współpracują stale dwaj asystenci-doradcy i okresowo dwaj stażyści (staże roczne), a także kierownik biura sędziego (sekretariat). Niektórzy sędziowie przyjmują na okresowy staż zagranicznych wolontariuszy, najczęściej studentów wiodących uczelni izraelskich, amerykańskich i europejskich.

Skład sędziów SN dąży do odzwierciedlenia różnorodności demograficznej izraelskiego społeczeństwa zarówno w aspekcie etnicznym jak i wyznaniowym. Umożliwia to realizację „zasady realizmu prawnego”, według której sędzia w wypełnianiu swych funkcji wykorzystuje nie tylko wiedzę prawniczą, ale w pewnym zakresie także wiedzę ogólną i własny światopogląd. W początkowym okresie sędziami Sądu Najwyższego byli wyłącznie aszkenazyjscy mężczyźni, przy czym jeden z nich musiał być religijny. 14 lat po powstaniu tej instytucji, po raz pierwszy w jej składzie znalazł się sędzia pochodzenia sefardyjskiego. Pierwsza kobieta pojawiła się w składzie Sądu Najwyższego w 1977 roku. Pierwszą kobietą na stanowisku Prezesa Sądu Najwyższego została w 2006 roku Sędzia SN Dorit Bajnisz. Pierwszy Arab objął funkcję sędziego Sądu Najwyższego w 2004 roku.