Mając na względzie dotychczasową praktykę stosowania protokołu uproszczonego w dochodzeniu, można mieć wątpliwości co do szerszego sięgania do niego przez Policję w nowym modelu śledztwa, jak i obawiać się ewentualnego częstego występowania prze ten organ do prokuratora o przesłuchanie przez niego świadka z utrwaleniem go już w pełnym protokole.

W konsekwencji powierzone śledztwo może, wbrew przyświecającej nowelizacji wrześniowej 2013 r. intencji usprawnienia i przyspieszenia postępowania, prowadzić do wydłużenia się jego stadium przygotowawczego, właśnie przez przyjęte zmiany sposobu utrwalania niektórych czynności dowodowych śledztwa powierzonego do prowadzenia Policji lub innym nieprokuratorskim organom ścigania.

Pojawić się tu bowiem może realna konieczność dokonywania niekiedy niektórych przesłuchań przez prokuratora, mimo braku jego stosownego uprzedniego zastrzeżenia w tej materii, jak i - przy braku jego bieżącej weń ingerencji - dokonywania następnie przez ten podmiot ponownych przesłuchań niektórych świadków, gdy sporządzone z tych czynności protokoły uproszczone nie zostaną uznane przez oskarżyciela za w pełni wystarczające dla późniejszego skutecznego przeprowadzenia danego dowodu przez niego na rozprawie.

Brak właściwego utrwalenia oświadczeń takich źródeł może tym samym stwarzać realne zagrożenie dla należytego ich przeprowadzenia na rozprawie mimo wagi sprawy. Dla jego wyeliminowania może być więc niezbędne ponawianie tych przesłuchań przez prokuratora.

Prokurator Generalny wskazuje, że Trybunał Konstytucyjny podkreślał, że z zasady przyzwoitej legislacji wynika, oprócz wymogu dostatecznej określoności samych przepisów, między innymi konieczność precyzyjnego formułowania celów, które mają zostać osiągnięte dzięki ustanawianej normie prawnej. Umożliwia to bowiem ocenę prawidłowości sformułowania przepisów.

Zasady poprawnej legislacji obejmują również podstawowy z punktu widzenia procesu prawotwórczego etap formułowania celów, które mają zostać osiągnięte przez ustanowienie określonej normy prawnej. Stanowią one podstawę do oceny, czy sformułowane ostatecznie przepisy prawne w prawidłowy sposób wyrażają wysławianą normę oraz czy nadają się do realizacji zakładanego celu.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego należy stwierdzić, że przepisy art. 311 § 3 i § 5 k.p.k., w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 90 ustawy z dnia 27 września 2013 r., naruszają zasadę poprawnej legislacji przez to, że nie realizują zakładanego przez ustawodawcę celu w postaci przyspieszenia i uproszczenia  procesu (regulacje te nie są adekwatne do zamiaru ustawodawcy).