W 1952 r. doszło do zamachu stanu dokonanego przez grupę oficerów armii egip­skiej. Zamach spowodowany był dążeniem do uniezależnienia się od ingerencji ze­wnętrznej oraz rozgoryczeniem po klęsce w pierwszej wojnie arabsko-izraelskiej. W efekcie sprzeciwu wobec dotychczasowej polityki rządu oficerowie przejęli władzę w kraju. Rada Rewolucyjnych Dowódców, utworzona tuż po rozpoczęciu przewrotu, uznała 10 grudnia 1952 r. poprzednią konstytucję za nieważną, proklamując 10 lute­go 1953 r. własną, tymczasową ustawę zasadniczą, którą przywrócono rządy demo­kratyczne. W styczniu 1953 r. rozwiązano partie polityczne, zastępując je jedynym le­galnym Frontem Wyzwolenia. W czerwcu tego samego roku obalono monarchię, proklamowano Republikę, rozwiązano Radę Regencyjną, a urząd prezydenta kraju ob­jął Muhammad Nagib.

W nowej konstytucji z 16 stycznia 1956 r. oparto się w dużej mierze na podsta­wach ustawy zasadniczej z 1923 r. Zrezygnowano jednak z ustroju monarchicznego i wszystkich przepisów z tym związanych na rzecz republiki demokratycznej z syste­mem monopartyjnym, nadając (jeszcze przed 1964 r.) socjalistyczny charakter nie­którym postanowieniom. Wskutek przegranej wojny z Izraelem z lat 1948-1949 Bra­cia Muzułmanie zaczęli postulować w Egipcie zwrot ku religii, która miała być odpowiedzią na problemy współczesnego świata i spoiwem społeczeństwa wobec po­rażki. Jednak uznanie islamu za religię państwową nie oznaczało jeszcze uznania jego zasad za źródło prawa obowiązującego w kraju. Nastąpiło to dopiero w 1971 r. i ule­gło wzmocnieniu dziewięć lat później.