Pierwsza egipska konstytucja z 1882 r. powstała w trakcie kryzysu finansowego, jaki dotknął kraje Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej. Jej głównym celem było wzmocnienie państwa przed zewnętrzną ingerencją ze strony mocarstw europejskich oraz potwierdzenie autonomii kraju na arenie międzynarodowej. Konstytucja miała zreformować władze publiczne poprzez uregulowania fiskalne, na które został poło­żony wyraźny nacisk. Twórcy konstytucji wywodzili się z elity rządzącej, zatem prze­pisy konstytucyjne nie miały podłoża społecznego, ale polityczne.

W związku z gwałtownymi przemianami dokonującymi się w regionie zwłaszcza po I wojnie światowej, związanymi z upadkiem Imperium Osmańskiego, okresem mandatowym i wreszcie uzyskiwaniem niepodległości przez kraje arabskie, rozwój konstytucjonalizmu związany był — jak się wydaje — przede wszystkim z potrzebą określenia ram funkcjonowania nowo powstałych władz oraz zdefiniowania tożsamo­ści narodowej, którą społeczeństwa tych krajów będą budować przez następne dzie­sięciolecia. Konstytucje służyły tworzeniu więzi z państwem, potwierdzającym jego samostanowienie. Z uwagi na kopiowanie wzorców zachodnich do konstytucji arab­skich (jak w przypadku konstytucji egipskiej z 1923 r. wzorowanej na konstytucji Belgii) założenia ideowe europejskich ustaw zasadniczych zostały wypaczone przez różnice kulturowe i niemożliwe do obejścia trudności związane z rzeczywistością po­lityczną w regionie (szczególnie po powstaniu państwa Izrael i po pierwszej wojnie arabsko-izraelskiej w latach 1948-1949).

Dla konstytucyjnej historii Egiptu, oprócz uwarunkowań geopolitycznych, charakterystyczne jest to, że w przeciągu niecałych 100 lat od uzyskania niepodległości konstytucje (lub jej pojedyncze przepisy) zmieniano ponad 10 razy, łącznie z całko­witą zmianą ustroju (przejściem od monarchii konstytucyjnej do republiki prezydenc­kiej) i próbą stworzenia unii arabskiej z Syrią. Dodatkowo na kształt polityki egip­skiej, zarówno tej zewnętrznej, jak i wewnętrznej, ogromny wpływ miały jednostki sprawujące władzę, przede wszystkim Gamal Abdel Naser, uznawany za ojca współ­czesnego Egiptu, propagator idei panarabizmu i zwolennik jedności arabskiej w świecie. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iż Egipt jako najliczniejszy z krajów arabskich nadal pełni rolę politycznego i kulturalnego lidera w regionie.